Συνταγές μαγειρέματος της ΧΑ

Οι περισσότεροι ξυπνήσαμε απέναντι στη απειλή της ΧΑ μετά από τις εκλογές, όταν είχε αρχίσει ήδη να συμπεριφέρεται σαν κυρίαρχος του αστικού ιστού.  Σαν τυπική αντίδραση των αριστερο-αναρχικών, αρκετοί έγραψαν άρθρα για το πως να αντιμετωπίσουμε την απειλή αυτή.

Εδώ συλλέγω και καταλογογραφώ τις προτάσεις τριών άρθρων, απο αυτά που θεώρησα πως πέτυχαν το στόχο τους:
α) Μιλώντας για (με) τη Χρυσή Αυγή: μερικές πρώτες σκέψεις, της Ντίνας Τζουβάλα (Red Notebook)
β) Κάποιο λάθος κάνουμε με τη Χρυσή Αυγή, του antapoΚΡΙΤΗ (antapocrisis)
γ) Η βία των άκρων και ο φιλελεύθερος πασιφιστής του Κωνσταντίνου Πουλή (Τhe Press Project)

1. Κόψτε τα "κομπλιμέντα" στη ΧΑ (από α και β)

Ξεχνάμε πως αρκετοί παππούδες μας συμπαρατάχτηκαν με τους ναζιστές:  οι Δοσίλογοι και οι Κυβερνητικοί συνεργάτες των Γερμανών.  Επίσης γνωρίζουμε πάνω-κάτω και πως επί Χούντας η πλειοψηφία της κοινωνίας συγκατάνευσε στις εθνικιστικές στριγγλιές των επίγονων των γερμανοτσολάδων.
Είναι αναμενόμενο πως ακόμα και σήμερα θα υπάρχουν αρκετοί φυσικοί και πνευματικοί απόγονοί τους.  Οι οποίοι θα εμφορούνται από παρόμοιες μισαλλόδοξες ιδεολογίες.


Σε αυτούς λοιπόν τους συνειδητούς υποστηριχτές της ΧΑ τα συνθήματα για "το Έπος της Αντίστασης στους Γερμανούς" είναι μάταια. Αντίθετα για αυτούς αποτελούν μια υπενθύμιση της "κόκκινης τρομοκρατίας".  Αντίστοιχα, η επίκληση των εγκλημάτων του Χίτλερ είναι εξίσου μάταιη, αφού εύκολα ξεφεύγουν πετώντας το μπαλάκι στα εγκλήματα του Στάλιν.

Το Δημοψήφισμα του ΓΑΠ από τα Δεξιά καταληγει στ' Αριστερά

(Το κείμενο το έγραψα 3 μέρες μετά την ιδέα του ΓΑΠ για Δημοψήφισμα, το Δεκέμβριο του 2011)
Πριν 1.5 χρόνο είχα υποστηρίξει πως το δίλημμα της Αριστεράς μέσα ή έξω από το ευρώ ήταν πρόωρο, και άσκοπα πολωτικό, αφού μας χωρίζει, αντί να μας ενώνει.  Και κατέληγα πως θα ήταν προτιμότερο να το παρακάμψουμε - δεν είμαστε εμείς που θα το αποφασίσουμε να μας πετάξουν έξω απ' το ευρώ, ας το αφήσουμε αυτό  στους "ιδιοκτήτες" του νομίσματος, εμείς να είμαστε υπεύθυνοι μόνο για το πως θα χειριστούμε το χρέος, και βασικά για την παύση της εξυπηρέτησής του.
Βασικά έλεγα πως η εξέγερση ενάντια στους σχεδιασμούς της κάθε Τρόικας (θα 'πρεπε να) είναι η δική μας στρατηγική.

Αλλά επειδή η ιστορία είναι πουτάνα και ξέρει κι άλλα κόλπα....όπως και το ΠΑΣΟΚ,
ορίστε τώρα, ακριβώς το ίδιο ερώτημα μπροστά μας, φαρδύ-πλατύ με τη μορφή δημοψηφίσματος αυτή τη φορά..

Πως και Γιατι πάψαμε να νιώθουμε Εργατες

Η συλλογικότητα του Sarajevo εγραψε ξανα  μια καλή ανάλυση, που αυτή τη φορά εξηγούνε πως, κατά την άποψή τους, η παγκόσμια ιστορία και το ελληνικό ΠΑΣΟΚ "συνωμότησαν" το '80 και το '90  για να μας κάνουνε όλους να νιώθουμε Αφεντικά:
  (Κοκκινη Γωνιά, sarajevo) Υπάρχει εργατική τάξη; κι αν "ναι" τι κάνει;

Πρόκειται για ένα ταξικό άρθρο χωρίς όμως τις μαρξιστικές αγκυλώσεις που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια.

Αξίζει να διαβαστεί για να εχουμε μια κοινή αντίληψη του τι σημαίνει "ταξική αλληλεγγύη" ή του ποιος είναι ο "ταξικός αντίπαλος".

Ο Πλούτος της Πατρίδος μου...και λοιπές Χαρδαβελιάδες

Πάλι έλαβα με mail εκείνο το άρθρο του βουλευτή του ΛΑΟΣ Κ. Αϊβαλιώτη με τα "πλούτη" της πατρίδας μας. Όπως πάντα, ήταν "ανυπόγραφο", για να μην προκαλεί, φαντάζομαι¸ ανακλαστικές αντιδράσεις λόγω της ακροδεξιάς/ρατσιστικής προέλευσης. Και ο κακόμοιρος χρήστης που το αναμεταδίδει να μην γνωρίζει ποιον προωθεί...βέβαια είπαμε, να μην χτυπάμε τους "αγγελιοφόρους", αλλά το "μήνυμα".

Καταρχήν, παρατηρώ πως, ακριβώς λόγω της εθνικής έπαρσης που διακρίνει το ΛΑΟΣ, υποπέφτει σε ένα κρίσιμο σφάλμα, για αυτή την εποχή:

«Επιδεικνύει τα χρυσαφικά μας(ορυκτός μας πλούτος) τη στιγμή που στο σοκάκι σουλατσάρει ο φοροσυλλέκτης(η Τρόικα) ».

Τρόμος και Παράνοια πάνω απ' το Πρωτογενές μας Έλλειμμα

Μου έστειλαν αυτό αυτό το pdf του χρήστη "29-26" του himaira blog που βρήκα πως προέρχεται από το άρθρο που πρωτοδημοσίευσε ο parganews στις 19 Μαιού 2011.

Το κείμενο προσπαθεί να ξεδιαλύνει τα οικονομικά μας, με προβληματικά κατά τη γνώμη μου στοιχεία. Με ενόχλησε ιδιαίτερα το ψέμα πως τα έσοδα του προϋπολογισμού από φόρους είναι μόνο 40δις, ενώ όπου κι αν ψάξεις θα βρεις τους φόρους μας να φέρνουν τουλάχιστον 55δις!
Αυτά τα 15δις απόκλιση είναι μεγάλο πράμα.

Το Γιν και το Γιανγ του Καπιταλισμού

Ως γνωστόν, ο Καπιταλισμός ταλαντώνεται ανάμεσα στην παραγωγή Πλούτου, και την Καταστροφή του.

Όσο διαρκεί η ευφορία, οι κριτικές ενάντια στο σύστημα κοπάζουν και όλοι τρώμε εκμαυλισμένοι από τα "καλά του καπιταλισμού".
Όταν ξεκινάνε οι Κρίσεις, όλοι τον καταριώμαστε.

* Τις καπιταλιστικές Κρίσεις τις ανέλυσαν διεξοδικά ο Μαρξ και οι συνεχιστές του.
Αν και αρκετά οικονομιστικά, τα εργαλεία που χρειάστηκε να επινοήσουν στην πορεία
** η Πτωτική Τάση του Κέρδους,
** η Υπεραξία,
** τα Τραστ και τα Καρτέλ του
** Ιμπεριαλισμού
είναι αρκετά ακριβή και αποδίδουν καρπούς γνώσεις ακόμη και σήμερα, την εποχή των ηλεκτρονικών συναλλαγών με εξελιγμένα επενδυτικά εργαλεία ανήκουστα στην εποχή του Μαρξ.

* Αντίθετα, αυτοί που αναμετρήθηκαν επιτυχημένα με το στάδιο της ανάπτυξης, ήταν κυρίως οι Καταστασιακοί(Guy Debord, Raul Vanegem) και ο προγενέστερός τους, ο Καστοριάδης. Τα βασικά τους εργαλεία ξεπήδησαν στην προσπάθειά τους να (ψυχα-)αναλύσουν την κατάσταση της αλλοτρίωσης που βλέπανε γύρω τους:
** Ανθρωπολογικός Τύπος,
** Φαντασιακά,
** Αυτονομία και Ετερονομία,
** Αντεστραμμένη Κοινωνία του Θεάματος.

"Μνημόνιο" εναντίον... "Δανειακής Σύμβασης"

Μου στείλανε σε pdf το "Μνημόνιο",
το νόμο δηλαδή 3825/2010 που ψηφίστηκε την άνοιξη.

Και αμέσως έκατσα και έψαχνα για εκείνους τους όρους δανεισμού που έχω διαβάσει τόσες φορές να μιλάνε:

1) για παραίτηση της Ελλάδας από κάθε ασυλία σε ιδία περιουσία προς τους Δανειστές,

2) και μαλιστά συγκεκριμένα για ακύρωση της ασυλίας λόγω Εθνικής Κυριαρχίας,

3) για το Αγγλικό δίκαιο Δανεισμού που διέπει τον Δανεισμό αντί του Ελληνικού,

4) και για το πως οι Δανειστές μπορούν να καταγγείλουν μονομερώς τη Σύμβαση ανά πάσα στιγμή, και με κάθε δικαιολογία, και να απαιτήσουν το Δάνειο πίσω, κυρήσσοντας τη Χώρα σε πτώχευση,

5) και τέλος για το ότι δεν είναι απαραίτητο οι συμβάσεις με τους Δανειστές να περάσουν από τη Βουλή ή από τα Δικαστήρια.


Βρήκα μόνο το 5ο, στην τελευταία παράγραφο-4 του 1ου άρθρου.
Και αντίθετα από ότι λέγεται, έγραφε πως *χρειάζεται* να περάσουν από τη Βουλή.

Και παλιά που τα 'χα ψάξει (τέλη Μαΐου) πάλι δεν τα είχα βρει, κι είχα αισθανθεί αρκετά ανεπαρκής τότε.


Τελικά (με την υπόδειξη ενός φίλου, και διαβάζοντας το μανιφέστο της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη) συνειδητοποίησα πως:
* είναι άλλο πράμα το "Μνημόνιο" ,
* και άλλο η "Δανειακή Σύμβαση" με τους Δανειστές μας, που προβλεπόταν από το Μνημόνιο.

Χρεωκοπία εδώ και Τώρα

Ακομη δεν εχει βρει το κουραγιο ένας ηγετης της κοινοβουλευτικής Αριστεράς να πει όχι στο δανεισμό του Μνημονίου?
Να πει δηλαδή:
«Καλύτερα να βγει μας ενα "δόντι" τώρα (πχ μείωση των όλων των κρατικών μισθών 30%, παρά να σαπίσουν όλα τα δόντια της Ελλάδας μέσα στα επόμενα 5-6 χρόνια.»

Και το "δόντι" που πρέπει να βγει είναι ο Κρατικός Δανεισμός.
* Ισοσκελισμένοι Προυπολογισμοί και μόνο, από εδώ και μπρος λοπόν.
* Καμία Κρατική στήριξη στις αγορές (ούτε προς, ούτε από).

Δημοκρατία vs Ατομική Ελευθερία, Ουτοπία και Θρησκεία, και λίγο Μαρξισμο-Λενινισμός

Το παρακάτω απόσπασμα από ομιλία του Hunter Rawlings II για τις έννοιες της Δημοκρατίας και Ατομικής Ελευθερίας μου το έστειλε ένας φίλος,
http://www.youtube.com/watch?v=wDtF9ENe0ic
και μου προκάλεσε την παρακάτω απάντηση:

Ακριβώς!

«Η Ατομική Ελευθερία(η Ελευθερία του Διαφωτισμού στο βίντεο, τα Ατομικά Δικαιώματα δηλ.) είναι Γραμμικά Ανεξάρτητη από τη Δημοκρατία!»
Και φυσικά, χρειάζεται να αγωνιζόμαστε και για τα δυο.

Για τους μη-μαθηματικούς, σημαίνει πως ενδέχεται σε μία πολιτεία (καθεστώς) να εχεις και τα 2 σε διαφορετικές ποσότητες, ανεξάρτητα, μηδέν από το ένα και πολύ από το άλλο.
Δεν είναι συνδεδεμένο πχ πως αν έχεις πολύ δημοκρατία θα έχεις πολύ ατομική ελευθερία ή το ανάστροφο.

Ο Καστοριάδης για αυτό έλεγε πως το ερώτημα αν η Δημοκρατία είναι "καλή" δεν έχει απάντηση.
Μπορεί ένας Δικτάτορας να φροντίζει καλύτερα τους πολίτες του.
Απλώς στη Δημοκρατία αυτή η φροντίδα θα είναι "δική" μας υπόθεση - όχι αλλουνού.
Σε όποιον αρέσει.

Μερικά βασικά για όσους (λένε πως) αισθάνονται "Αστοί"

(...προς όσους αισθάνονται "Αστοί", "Φιλελεύθεροι" και "Καπιταλιστές" ή ΕλευθερΑγορίτες γενικώς...)

Μην ακούτε όσους λένε πως Αστοί είναι απλώς «οι κάτοικοι των πόλεων»!
Ούτε φυσικά και πως είναι όσοι *δεν* είναι εργάτες,
ή έχουν ανώτατη μόρφωση, ή/και δίνουν περισσότερες διαταγές από όσες δέχονται,
(αν και το τελευταίο έχει σαφώς το μερτικό του).

Οι νικητές του πιο πρόσφατου ταξικού πολέμου (οι Αστοί φυσικά) τα τελευταία 200 χρόνια έχουν στήσει "μηχανή" ακριβώς για να συσκοτίζουν αυτό το, κομβικής σημασία για την απελευθέρωσή μας, ζήτημα.

Ο ορισμός, όπως διαυγάστηκε από το Μαρξ, προσδιορίζει επακριβώς τους μεγάλους Ιδιοκτήτες των Μέσων Παραγωγής(του Κεφαλαίου δηλαδή) οι οποίοι διοικούν τις Δυτικές Κοινωνίες (σχεδόν όλο τον πλανήτη πλέον) συμβατικά από τη Γαλλική Επανάσταση και έπειτα.

Αυτή η Τάξη απαρτίζεται από τους εξής 3 "επαγγελματίες":
* οι Έμποροι
(κυρίως Εφοπλιστές, αφού μιλάμε πάντα για το διεθνές εμπόριο),
* οι Τραπεζίτες
(χρηματοπιστωτικά παράγωγα, μεγαλομέτοχοι, επενδυτές, hedge-funds, ασφαλιστικές, δανειστές, κτλπ που δρουν πλέον και στα 2 άκρα της παραγωγικής διαδικασίας, και στην παραγωγή και στην κατανάλωση),
* και οι Βιομήχανοι
(το κερασάκι στην τούρτα, οι οποίοι λόγω της Υπεραξίας που αντλούν σχεδόν κατά βούληση, πέτυχαν και ανέβασαν ολόκληρη την τάξη τους στο τιμόνι της κοινωνίας).

Τα παλιά "άρβυλα" της Αριστερά μας

Καταπληκτική είναι η Αριστερά μας, έτσι??

Ακόμη κι αφού έχουμε γλιστρήσει από τον γκρεμό, και ενώ αιωρούμαστε πάνω από τον Καπιταλιστικό Καιάδα,
ακόμη και τότε η Αριστερά αναζητά με πάθος τα "άρβυλα" που γραπώνονται καλύτερα στο χείλος...και δείχνει να έχει κατασταλάξει σε 2 μάρκες:
* την «μέσα_στο_ευρώ»,
* και την «έξω_από_το_ευρώ»

Εξοπλισμένη με αυτά τα "άρβυλα" θα διεξάγει τη μάχη ενάντια...στο κενό!

Σύντροφοι!
Το ζήτημα του ευρώ όντως είναι σημαντικό, αλλά δεν μας έφερε από *μόνο* του στο χείλος του γκρεμού.
Και το κυριότερο, πλέον δεν μπορεί από μόνο του να μας κάνει να γλυτώσουμε το σκάσιμο στο έδαφος.

Το Χρέος μας αύξανε (σχεδόν) σταθερά από το 1821!
Αλλά γενικότερα, τα Χρέη ολωνών *αθροιστικά*, και των ανθρώπων και των επιχειρήσεων και των Κρατών, αυξάνουν παντού και από πάντα,
εξού και οι τελετές σεισάχθειας και τα jubilieum στον αρχαίο κόσμο.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι γενικότερο,
εντείνεται δραματικά όμως από τον Καπιταλισμό και τα μη-δημόσια τραπεζικά συστήματα.

Ερωτήσεις για την Κοινή (απελευθερωτική) Λογική

* Γιατί όταν απεργούν τα ΜΜΕ, ακόμη και τα αριστερά(!),
δεν αφήνουν «προσωπικό ασφαλείας» ώστε να μαθαίνουμε τα της απεργίας?

* Γιατί για το Ασφαλιστικό κάνουν αναλογιστικές μελέτες μέχρι το 2050(!),
ενώ για τα αγαπημένα παιδιά των καπιταλιστών, τις τράπεζες και τις corporations, πάνε με το "βλέποντας και κάνοντας"?

* Γιατί όλοι (και η Αριστερά μαζί) ψάχνανε στο Ασφαλιστικό το πόσο θα ψαλιδιστούν οι παροχές στους συνταξιούχους του μέλλοντος,
και όχι το πόσο αυξάνονται οι στρατιές των ανέργων στο παρόν με την απελευθέρωση των απολύσεων και την κομποστοποίηση των εργατών σε πιτσιρικάδες και ενήλικες?
(άρθρο 74, παρ. 8)

* Γιατί ενώ ο Κρατικός Προϋπολογισμός μας είναι ελλειμματικός,
στο άρθρο του Ασφαλιστικού για τα "Εργασιακά",
οι κουτσουρεμένοι μισθοί των πιτσιρικάδων θα συμπληρώνονται, μας λένε, μέχρι τον βασικό, από τον (κρατικό) ΟΑΕΔ?
(άρθρο 74, παρ. 5)

Πρώτα έπεσε η Ιαπωνία και μετά η ΕΕ, πότε λοιπόν πέφτει Κίνα και ΗΠΑ?

Τώρα που και οι 2 shock-absorbers του Bretton-Woods έπεσαν,
πρώτα η Ιαπωνία το '90 και τώρα η Γερμανία (με την υπόλοιπη Ευρώπη μαζί),
και δεν είναι πως ο νέος "παίκτης", η Κίνα τα πάει και περίφημα...,
μήπως έρχεται και η ώρα του πάτερ φαμίλια του καπιταλισμού, των ΗΠΑ, να πέσει?

Έχουν ένα Πρόβλημα για κάθε μας Λύση

* Φωνάζαμε για Παύση Εξυπηρέτησης Χρέους και γεναία Αναδιαπραγμάτευση...
μας απειλούν με Χρεωκοπία και παύση πληρωμών και συντάξεων.

* Λέμε να καταργηθέι η ΕΕ των καπιταλιστών... μας πετάν έξω από το Ευρώ.

* Φωνάζουμε να φύγουν οι Πολιτικάντηδες που μας έριξαν εδώ,
μας απειλεί ο Μπαρόζο με Χούντα.

Και η οργή μας μεγαλώνει...

Ξεπουλάν τη ΔΕΗ και εμείς φωνάζαμε Ζήτω και Γεια!!

Το ξεπούλημα της χώρας μας, στην περίπτωση της ΔΕΗ φθάνει σε προδοτικά όρια.

Δήθεν πως θα πουλήσουν μόνο το 49% ενώ ξέρουμε από την πανομοιότυπη περίπτωση του ΟΤΕ και την σχετική της Ολυμπιακής πως αυτό είναι απλώς η αρχή!

Θα ήθελα να δω τι θα απαντήσουν δημόσια στα παρακάτω τεχνικά ερωτήματα όσοι το υποστηρίζουν:

(γιατί στο ερώτημα ηθικής «γιατί ξεπουλάν τα "ασημικά" που φτιάξαμε με τα λεφτά των συνδρομών ενός αιώνα?» δεν υπάρχει απάντηση παρά μόνο θράσος...)

* Καταρχήν, γιατί να πουληθεί μια κερδοφόρα επιχείρηση σαν τη ΔΕΗ?

Να μας το λένε για την Ολυμπιακή πως είχε έλλειμμα (όχι όμως το κερδοφόρο handling που δώθηκε τσάμπα στον Βγενόπουλο), για τον ΟΣΕ, πες άντε, το καταπίνουμε.

Όμως η ΔΕΗ δεν έχει ανάγκη αλλαγών ή τομών, ή άλλων managerial κόλπων.

* Γιατί την πουλάν *τώρα* που η χρηματιστηριακή της αξία της είναι στον πάτο, *όχι* όμως από δική της ευθύνη αλλά ως συνεπακόλουθο της παγκόσμιας Κρίσης?

Μήπως γιατί τώρα είναι "καλύτερος μεζές" για τους μεγάλους έλληνες και ξένους ιδιοκτήτες?

Να Καεί, ναι, αλλά τι θα την αντικατατήσει?

Φώναζαν «Να καεί το Μπουρδέλο η Βουλή» στοχεύοντας στο σώμα του "Κτήνους",

αλλά δεν σκέφτηκαν πως το μυαλό του είναι τα ΜΜΕ.... γιατί αν καεί η Βουλή θα μείνουμε με τους Πρετεντέρηδες και τους Καψήδες; και τους Τελογλήδες και τους Παπαχελάδες.

Με αυτούς θέλουμε να κάνουμε χαΐρι?

Μήπως αυτοί που κατασκευάζουν την συναίνεση φταίνε εξαρχής και περισσότερο μάλιστα?

Οι 2 μύθοι που μας κάνουν να Ελπίζουμε πως τα Μέτρα είναι ΟΚ

2 ιδέες-μύθοι αιωρούνται στα κεφάλια μας, και είναι αυτές που μας κάνουν να ελπίζουμε ενώ όλοι μας λένε πως τα μέτρα είναι λάθος:

1. Ο μύθος της Αγοράς:

Η αγορά τελικά πάντα παγαίνει μπροστά, και οι μετοχές ανεβαίνουν, και ο πλούτος αυξάνει.

Απλά χρειάζεται να περιμένουμε λίγο, να περάσουν οι "διορθώσεις", τα bear markets που λένε,

και μακροπρόθεσμα, τσουπ!...ξανά προς τη δόξα τραβά.

Όμως η ιστορία της μεγάλης Ύφεσης του '29 άλλα μας μαθαίνει:

4 χρόνια μετά το '29, μέχρι το '33, κι τίποτα δεν είχε βελτιωθεί, και τότε ήταν που ο Κέυνς έγραφε το ξακουστό πόνημά του περιγράφοντας κάποιες κρατικοπαρεμβατικές λύσεις που και και πάλι δεν άρκεσαν,

το '37 νομίζω έσκασε πάλι Κρίση που απλά ξεχάστηκε στη βουή του επερχόμενου πολέμου...

2. Ο μύθος της Τιμωρίας:

Αξίζουμε να τιμωρηθούμε, κάποιος έπρεπε να μας ξεφουσκώσει τα λάστιχα, αφού τόσα χρόνια τρέχαμε σαν σβούροι μέσα την ΕΕ με κομμένες εξατμίσεις!

Ε, τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε όλοι από λίγο, να ξεφουσκώσουν ολωνών τα λάστιχα, ακόμη κι αν εμείς δεν τρέχαμε, ή δεν είχαμε καν μηχανάκι!

Και πάλι η ιστορία είναι σαφής στο συγκεκριμένο:

Σε περιόδους ανέχειας και δυσπραγίας, οι "λαδέμποροι" μόνον βγαίνουν ωφελημένοι.

Φυσικά υπάρχουν κι άλλες αξιόλογες αναγνώσεις για τα ψέμματα που σπρώχνονται καθημερινά.

Οι μαλλιάδες, τα φρικιά, οι αριστεριστές και οι κομμουνιστές φταίνε!

Όπως πολύ ωραία συνοψίζει ο Ιός, πάλι φταίμε εμείς, με τα μακρυά μαλλιά και τα μούσια,

οι αριστεριστές που είχαν την ιδεολογική πρωτοκαθεδρία στη χώρα από τη μεταπολίτευση και δώθε.

Βλέπετε, εμείς φαινόμαστε περισσότερο, σαν μύγα μες το γάλα.

Αλλά είμαστε και προκλητικά άνετοι, ήρεμοι και γελαστοί όταν οι υπόλοιποι σχεδιάζουν επιχειρήσεις, εξαγορές και δανειοδοτήσεις, ή καταφεύγουν σε απολύσεις, σε lock-out και μειώσεις.

Ε, δεν μπορεί, αφού γελάμε, εμείς θα φταίμε για την Κρίση.

Κι αν όχι μόνο εμείς, ε, και η αριστερά ολόκληρη μαζί μας - που μας ανέχεται.

Δηλαδή δεν φταίνε

* όσοι διαχειρίζονταν το ΑΕΠ της Ελλάδος για τα τελευταία 60 χρόνια μετά το Β' ΠΠ,

* όσοι διόρισαν τις διοικήσεις των Τραπεζών που μοίραζαν πιστωτικές τις τελευταίες δεκαετίες,

* όσοι λάδωσαν και ρουσφετολόγησαν το σύνολο σχεδόν του κρατικού μηχανισμού από το '50 και έπειτα (και όχι μόνο από την μεταπολίτευση και έπειτα όπως λένε αρκετοί νοσταλγοί),

* ούτε όσοι διαχειρίστηκαν τις Επιδοτήσεις, τις Επιχορηγήσεις και τις Επενδύσεις,

* ούτε όσοι ανέλαβαν τα "Μεγάλα Έργα" και τους Ολυμπιακούς,

* ούτε όσοι Nομοθέτησαν και όσοι μας Ενημέρωσαν, αμερόληπτα και "αντικειμενικά"... πάντα,

* ούτε φταίνε και οι πολύ πλούσιοι και οι μεγάλοι ιδιοκτήτες και εφοπλιστές, όχι, αυτοί δεν φταίνε καθόλου μάλιστα που φεύγουν οι βιομηχανίες τους και τα καράβια τους στα "πέρα μέρη", στα φθηνά εργατικά χέρια, όχι, όχι...τα σωματεία και οι συνδικαλιστές φταίνε που θεριεύουν τους μισθούς και ακριβαίνει το εργατικό κόστος, αυτό φταίει,

"αυτοί" δεν φταίνε καθόλου!

Εμείς φταίμε!

Όχι,... δεν φταινε "αυτοί", γιατί "αυτοί" είναι τέλειοί, και θα τα κατάφερναν ακόμη καλύτερα αν μια δράκα μαλιάδων, φρικιών και αριστερών,
* πότε με το 1-1-4,

* πότε με το πολυτεχνείο,

* πότε το '85 , και

* πότε το 2005-7,

δεν ακύρωναν με τς διαμαρτυρίες τους το αναπτυξιακό όραμα των σωτήρων μας.

Οι Μικρές Ανομίες των άλλων ενοχλούν περισσότερο

Κάποιοι με το θάνατο των 3 της Marfin πάνε να βγάλουν "λαγό" και να τα φορτώσουν όλα,

το χρέος, τους μπάχαλους, την ανομία, την λαμογιά,
στις ιδέες της Αριστεράς και του σοσιαλισμού,

ενώ προκρίνουν μια επιστροφή στην εποχή σιδερένιας πυγμής και του αυταρχισμού (δεν λένε του "γύψου" ακόμη).

Λέει πχ ακόμη και ο Μανδραβέλης, ένας αρκετά ανοιχτόμυαλος δεξιός:

«Κρυφογελούσαμε όταν τα παιδιά φωνασκούσαν «να καεί, να καεί, το μπ… η Βουλή», δεν σταθήκαμε απέναντι στα φαινόμενα φασισμού που διάφορες ομαδούλες με κόκκινο μανδύα καλλιεργούσαν στην ελληνική κοινωνία. Οταν συνδικαλιστές του ΣΥΝ βγάζουν πανό μέσα στη Βουλή, επόμενο είναι κάποιοι διαδηλωτές να θεωρήσουν ότι είναι και δικό τους δικαίωμα να μπουκάρουν για να διαμαρτυρηθούν. Κλείσαμε τα μάτια στη μικρή ανομία, για να φτάσουμε στον άδικο και φρικτό θάνατο τριών ανθρώπων.»

Βέβαια παραγνωρίζει πως αυτές οι συμπεριφορές, οι "μικρές ανομίες" και οι "φασισμοί" είναι σύμπτωμα της ανελευθερίας της κοινωνίας και της ασφυξίας που νιώθουν οι κατώτεροι από τους μεγάλους ιδιοκτήτες της χώρας και τα υποχείριά τους, τα ΜΜΕ και τους διάσημους.

Για να ακουστείς χρειάζεται

* είτε να να έχεις ισχυρούς φίλους,

* είτε να είσαι εσύ ένας ισχυρός ή ένας μεγάλος ιδιοκτήτης,

* είτε να ζητήσεις ρουσφέτι.

Και τα 3 αυτά άραγε δεν είναι πολύ πιο σημαντικές "μικρές ανομίες"??

Ή είναι περισσότερο αποδεκτές επειδή είναι ανομίες από την άρχουσα τάξη προς το συμφέρον του λαού.

Η πρώτες "ανομίες" δηλαδή είναι μόνο από τους από-κάτω, ενώ οι δεύτερες είναι από τους από-πάνω, για όλους μας - άρα πιο "Δημοκρατικές", έτσι?

(ωραία!, μάλλον τελικά δεν είχα καταλάβει σωστά το πως εννοείται η Δημοκρατία σήμερα)

Δηλαδή αν σηκώσουμε παντιέρα στην Ακρόπολη και φωνάξουμε "αέρα",
ή αν μπούμε στην ΕΡΤ και ζητήσουμε το λόγο,

αν μπούμε στη Βουλή να δείξουμε τα προβλήματα μας για μια φορά οι ίδιοι που τα υφιστάμεθα, και όχι οι "αντιπρόσωποι του Λαού",
τότε αυτό πρέπει να θεωρείται μεγάλος "φασισμός",
και πρέπει να πατάσσεται αμέσως πάραυτα!

Υποκρισία και (ταξικά) συμφέροντα.

Και το χειρότερο είναι πως επειδή, όπως είπα, αυτά τα λένε και τα επιδιώκουν οι ισχυροί της Ελλάδας,

είναι πολύ πιθανόν να τα επιβάλλουν (είτε ως "μέτρα", είτε ως έκτακτους νόμους,είτε απλώς ως μονόδρομος),
ενώ αν τυχόν και αντισταθούμε, μπορεί να φτάσουν κυριολεκτικά να πατήσουν επί των πτωμάτων μας,

εκβιάζοντας δήθεν πως το τίμημα της δικής τους αποτυχίας θα είμαστε εμείς και ολόκληρη η χώρα μαζί!

Για μια κάποια Λύσις, μα όχι του ΚΚΕ (ή του ΛΑΟΣ)

Κάθε μέρα διαβάζω τις πηγές μου στο internet περιμένοντας μια κάποια λύσις,

κάποια νέα μορφή οργάνωσης που θα κινητοποιήσει οργανωμένα τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας μας σε μια κοινή πορεία αντίστασης.

...

Κι ακόμη τίποτα...

Και μέχρι τότε, το ΚΚΕ, και το συγάλακτό του κόμμα, το ΛΑΟΣ,

θα έχουν την μόνη πρωτοβουλία κινήσεων στο πεδίο των αντιδράσεων.

Κι όμως, καθημερινά διαβάζω καταπληκτικά άρθρα, αποκαλυπτικές αναλύσεις, και ριζοσπαστικές αφηγήσεις...
στο twitter, και στο "you pay your crisis", από τον CiaoAnt1, και τον Greek Rider,
και φυσικά από τον TechiChan, εννίοτε και από τον Βαρουφάκη,
και από τον Β. Βιλιάρδο, ή από το Γ. Μηλιό,
και λίγο στην Ζ. Ζήκου και στο Δελαστίκ.

Αν τώρα όλα αυτά μπορούσαν να δεθούν σε ένα ενιαίο "όχημα",

σαν μια "Κομμουνιστική Διεθνή" δηλαδή, αλλά σε εθνικό επίπεδο,
και με υπόβαθρο το internet,
τότε θα έβλεπα επιτέλους μια προοπτική που δεν περιέχει την ανάθεση και την διαμεσολάβηση,
δύο κοινωνικές πρακτικές που μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.

Αυτό περιμένω.

Μα κι αν δεν έρθει,

στο ΚΚΕ δεν υποτάσσομαι.

Δεν πείστηκα ποτέ πως για να απελευθερωθούμε, πρέπει να υποδουλωθούμε πρώτα.

ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΊΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΆΤΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΤΑΞΗ.

Όλο και πιο πολύ με της Χούντας τα κελεύσματα περί "γύψου" μου ακούγονται του ΚΚΕ τα κηρύγματα.

Ναι, δε λέω, να ενώσουμε τις φωνές μας,
αλλά για τι?
Θέλει πολύ προσοχή, ώστε η "θεραπεία" που θα ζητήσουμε να μην είναι χειρότερη από την αρρώστια.