(Το κείμενο το έγραψα 3 μέρες μετά την ιδέα του ΓΑΠ για Δημοψήφισμα, το Δεκέμβριο του 2011)
Πριν 1.5 χρόνο είχα υποστηρίξει πως το δίλημμα της Αριστεράς μέσα ή έξω από το ευρώ ήταν πρόωρο, και άσκοπα πολωτικό, αφού μας χωρίζει, αντί να μας ενώνει. Και κατέληγα πως θα ήταν προτιμότερο να το παρακάμψουμε - δεν είμαστε εμείς που θα το αποφασίσουμε να μας πετάξουν έξω απ' το ευρώ, ας το αφήσουμε αυτό στους "ιδιοκτήτες" του νομίσματος, εμείς να είμαστε υπεύθυνοι μόνο για το πως θα χειριστούμε το χρέος, και βασικά για την παύση της εξυπηρέτησής του.
Βασικά έλεγα πως η εξέγερση ενάντια στους σχεδιασμούς της κάθε Τρόικας (θα 'πρεπε να) είναι η δική μας στρατηγική.
Αλλά επειδή η ιστορία είναι πουτάνα και ξέρει κι άλλα κόλπα....όπως και το ΠΑΣΟΚ,
ορίστε τώρα, ακριβώς το ίδιο ερώτημα μπροστά μας, φαρδύ-πλατύ με τη μορφή δημοψηφίσματος αυτή τη φορά..
Ναι, είναι αλήθεια είναι ότι αυτό το δημοψήφισμα έπρεπε να είχε γίνει πριν τις 6 του Μάη του 2010,
όταν ο ΓΑΠ μας έβαζε σηκωτούς στο μνημόνιο. Το φωνάζαμε και τότε αυτό.
Και είναι αλήθεια πως οι συνέπειές του θα χαράξουν την ιστορία μας.
Γιαυτό και τώρα αντίθετα, με πριν 1.5 χρόνο, πιστεύω πως στο συγκεκριμένο ερώτημα χρειάζεται να πάρουμε θέση ξεκάθαρη.
Θα είναι ότι χειρότερο για την ενότητα της Αριστεράς τα μισόλογα και τα ήξεις αφίξεις για να συμβιβάσουμε φράξιες και ιδεοληψίες.
Και νομίζω πως όλοι η Αριστερά συμφωνεί με την παρακάτω άποψη:
Δεν φοβόμαστε έξω από Ευρώ, αλλά ούτε και ελπίζουμε στη Δραχμή ανευ όρων!
Αυτή τη φορά λοιπόν δεν είμαστε εμείς οι μπερδεμένοι αλλά οι τραπεζίτες μας (δες πχ το δελτίο της AlphaBank, 26/10/2011) και τα ΜΜΕ που τόσο καιρό φυλάγανε τις κατουρημένες ποδιές της Τρόικας.
Βλέπουν τα σχέδιά τους να ακυρώνονται από τις αγορές που οι ίδιοι τις έχουν αναγορεύσει ως τον Υπέρατο Κριτή τους.
Βλέπουν τη επιρροή τους να εξανεμίζεται από τα προηγούμενα λάθη τους και τις ταπεινώσεις που υφίστανται λόγω των επιλογών τους.
Βλέπουν τις κοινωνικές συμμαχίες που είχαν χτίσει με τις ελίτ να φυλλορροούν υπό το φόβο των ξένων επενδυτών και τις επερχόμενης οικονομικής αστάθειας.
Εν''ολίγοις, οι "αντικειμενικές συνθήκες" της ανικανότητας της ηγεσίας μας είναι πλέον εδώ!
Δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για την Αριστερά από τη σημερινή για καίρια και διαφωτιστική παρέμβαση και δράση πάνω στο ζήτημα.
Χρειάζεται όμως ξεκάθαρα λόγια, θέσεις επεξεργασμένες με επιστημονική μέθοδο αν γίνεται, αλλά στηριγμένες στη συλλογική ευφυΐα, θέσεις θαρραλέες, όπου να αναγνωρίζουν το άγνωστο όπου και όταν υπάρχει.
Θα πρέπει λοιπόν να έχουμε υπόψη όσα περισσότερα από τα ζητήματα που διακυβεύονται, και να απαντάμε επί αυτών με καλοδουλεμένα επιχειρήματα, πράμα που θέλει αρκετή προεργασία, αφού παραδοσιακά στη Ελλάδα αρκετοί στην αριστερά επιλέγουν να παραμείνουν οικονομικώς αγράμματοι.
Προσπαθώ εδώ να καταγράψω μερικά ερωτήματα τακτικής, στρατηγικής και θεωρίας, τα οποία δεν είναι όλα αναπάντητα ή δύσκολα:
* Να φωνάξουμε "φάουλ"(του αποπροσανατολισμού), και να τα ρίξουμε όλα στο "διαιτητή"? (το ΠΑΣΟΚ που σφύριξε το δημοψήφισμα) ή να χτυπήσουμε κατά μέτωπο το δίλημμα και τις αγωνίες του κόσμου με ξεκάθαρες απαντήσεις, και ότι πιάσουμε?
* Μας αρέσουν τα δημοψηφίσματα, παρότι εθίζουν τον λαό στην ανάθεση, αφού ταυτόγχρονα τον κινητοποιούν για να πάρει θέση?
* θα χρησιμεύσει ένα τυχόν "ΝΑΙ" στο δημοψήφισμα για την εκ των υστέρων νομιμοποίηση του μνημονίου και την αμνήστευση όσων το πέρασαν από τη βουλή?
* Θα έρθει η Δραχμή αν ψηφίσουμε "ΌΧΙ"? Θα μείνουμε στο Ευρώ αν ψηφίσουμε "ΝΑΙ"?
* Γίνεται να παραμείνουμε σε μια ενωμένη Ευρώπη αν έχουμε φύγει από το Ευρώ? Να επιδιώκουμε κάτι τέτοιο?
* Γιατί οι περιορισμοί στους Δασμούς είναι ο θεμέλιος λίθος της ευρωπαϊκής οικοδόμησης? Ποια είναι σήμερα η δική μας άποψη στο θέμα των οικονομικών ανταγωνισμών?
* Δεχόμαστε λύσεις τελευταίας ώρας από Τρόικες τύπου ευρω-ομολόγου?
* Μας ενδιαφέρει η αλληλεγγύη των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών? Αν ναι, πως οικοδομείται αυτή? Αν όχι, πως αντιμετωπίζεται η καλλιεργούμενη εχθρότητά τους?
* Τονώνουμε τα εθνικιστικά ανακλαστικά ή μήπως έτσι παίζουμε με τη φωτιά που θα μας κάψει?
* Μπορούμε να χτίσουμε μια εναλλακτική οικονομία έξω από το Ευρώ? Ή μήπως θα αρκεστούμε στη Δραχμή της πτώχευσης?
* Χρειαζόμαστε αληθινή Δημοκρατία για να πετύχουμε κάτι περισσότερο από τη μιζέρια της Δραχμής, ή είναι γραμμικά ανεξάρτητα τα ζητήματα αυτά?
* Χρειάζεται να ασχοληθούμε με τα ζητήματα της ελεύθερης_αγοράς εναντίων σχεδιοποιημένης οικονομίας? της οικονομικής ανισότητας? της ιδιοκτησία των τραπεζών? της ιδιοκτησίας των μέσω παραγωγής ή της ατομικής ιδιοκτησίας? της ιεραρχίας και του καταμερισμού εργασιών?
Και πως οι λύσεις σε αυτά τα θέματα σχετίζονται με την επιβίωση μια χώρας ανάμεσα σε ανταγωνιστικά καπιταλιστικά κράτη?
*Χρειάζεται τελικά να ξεκινήσουμε την πορεία προς τον ουρανό, ή γίνεται και χωρίς αυτή?
Πριν 1.5 χρόνο είχα υποστηρίξει πως το δίλημμα της Αριστεράς μέσα ή έξω από το ευρώ ήταν πρόωρο, και άσκοπα πολωτικό, αφού μας χωρίζει, αντί να μας ενώνει. Και κατέληγα πως θα ήταν προτιμότερο να το παρακάμψουμε - δεν είμαστε εμείς που θα το αποφασίσουμε να μας πετάξουν έξω απ' το ευρώ, ας το αφήσουμε αυτό στους "ιδιοκτήτες" του νομίσματος, εμείς να είμαστε υπεύθυνοι μόνο για το πως θα χειριστούμε το χρέος, και βασικά για την παύση της εξυπηρέτησής του.
Βασικά έλεγα πως η εξέγερση ενάντια στους σχεδιασμούς της κάθε Τρόικας (θα 'πρεπε να) είναι η δική μας στρατηγική.
Αλλά επειδή η ιστορία είναι πουτάνα και ξέρει κι άλλα κόλπα....όπως και το ΠΑΣΟΚ,
ορίστε τώρα, ακριβώς το ίδιο ερώτημα μπροστά μας, φαρδύ-πλατύ με τη μορφή δημοψηφίσματος αυτή τη φορά..
Ναι, είναι αλήθεια είναι ότι αυτό το δημοψήφισμα έπρεπε να είχε γίνει πριν τις 6 του Μάη του 2010,
όταν ο ΓΑΠ μας έβαζε σηκωτούς στο μνημόνιο. Το φωνάζαμε και τότε αυτό.
Και είναι αλήθεια πως οι συνέπειές του θα χαράξουν την ιστορία μας.
Γιαυτό και τώρα αντίθετα, με πριν 1.5 χρόνο, πιστεύω πως στο συγκεκριμένο ερώτημα χρειάζεται να πάρουμε θέση ξεκάθαρη.
Θα είναι ότι χειρότερο για την ενότητα της Αριστεράς τα μισόλογα και τα ήξεις αφίξεις για να συμβιβάσουμε φράξιες και ιδεοληψίες.
Και νομίζω πως όλοι η Αριστερά συμφωνεί με την παρακάτω άποψη:
Δεν φοβόμαστε έξω από Ευρώ, αλλά ούτε και ελπίζουμε στη Δραχμή ανευ όρων!
Αυτή τη φορά λοιπόν δεν είμαστε εμείς οι μπερδεμένοι αλλά οι τραπεζίτες μας (δες πχ το δελτίο της AlphaBank, 26/10/2011) και τα ΜΜΕ που τόσο καιρό φυλάγανε τις κατουρημένες ποδιές της Τρόικας.
Βλέπουν τα σχέδιά τους να ακυρώνονται από τις αγορές που οι ίδιοι τις έχουν αναγορεύσει ως τον Υπέρατο Κριτή τους.
Βλέπουν τη επιρροή τους να εξανεμίζεται από τα προηγούμενα λάθη τους και τις ταπεινώσεις που υφίστανται λόγω των επιλογών τους.
Βλέπουν τις κοινωνικές συμμαχίες που είχαν χτίσει με τις ελίτ να φυλλορροούν υπό το φόβο των ξένων επενδυτών και τις επερχόμενης οικονομικής αστάθειας.
Εν''ολίγοις, οι "αντικειμενικές συνθήκες" της ανικανότητας της ηγεσίας μας είναι πλέον εδώ!
Δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για την Αριστερά από τη σημερινή για καίρια και διαφωτιστική παρέμβαση και δράση πάνω στο ζήτημα.
Χρειάζεται όμως ξεκάθαρα λόγια, θέσεις επεξεργασμένες με επιστημονική μέθοδο αν γίνεται, αλλά στηριγμένες στη συλλογική ευφυΐα, θέσεις θαρραλέες, όπου να αναγνωρίζουν το άγνωστο όπου και όταν υπάρχει.
Θα πρέπει λοιπόν να έχουμε υπόψη όσα περισσότερα από τα ζητήματα που διακυβεύονται, και να απαντάμε επί αυτών με καλοδουλεμένα επιχειρήματα, πράμα που θέλει αρκετή προεργασία, αφού παραδοσιακά στη Ελλάδα αρκετοί στην αριστερά επιλέγουν να παραμείνουν οικονομικώς αγράμματοι.
Προσπαθώ εδώ να καταγράψω μερικά ερωτήματα τακτικής, στρατηγικής και θεωρίας, τα οποία δεν είναι όλα αναπάντητα ή δύσκολα:
* Να φωνάξουμε "φάουλ"(του αποπροσανατολισμού), και να τα ρίξουμε όλα στο "διαιτητή"? (το ΠΑΣΟΚ που σφύριξε το δημοψήφισμα) ή να χτυπήσουμε κατά μέτωπο το δίλημμα και τις αγωνίες του κόσμου με ξεκάθαρες απαντήσεις, και ότι πιάσουμε?
* Μας αρέσουν τα δημοψηφίσματα, παρότι εθίζουν τον λαό στην ανάθεση, αφού ταυτόγχρονα τον κινητοποιούν για να πάρει θέση?
* θα χρησιμεύσει ένα τυχόν "ΝΑΙ" στο δημοψήφισμα για την εκ των υστέρων νομιμοποίηση του μνημονίου και την αμνήστευση όσων το πέρασαν από τη βουλή?
* Θα έρθει η Δραχμή αν ψηφίσουμε "ΌΧΙ"? Θα μείνουμε στο Ευρώ αν ψηφίσουμε "ΝΑΙ"?
* Γίνεται να παραμείνουμε σε μια ενωμένη Ευρώπη αν έχουμε φύγει από το Ευρώ? Να επιδιώκουμε κάτι τέτοιο?
* Γιατί οι περιορισμοί στους Δασμούς είναι ο θεμέλιος λίθος της ευρωπαϊκής οικοδόμησης? Ποια είναι σήμερα η δική μας άποψη στο θέμα των οικονομικών ανταγωνισμών?
* Δεχόμαστε λύσεις τελευταίας ώρας από Τρόικες τύπου ευρω-ομολόγου?
* Μας ενδιαφέρει η αλληλεγγύη των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών? Αν ναι, πως οικοδομείται αυτή? Αν όχι, πως αντιμετωπίζεται η καλλιεργούμενη εχθρότητά τους?
* Τονώνουμε τα εθνικιστικά ανακλαστικά ή μήπως έτσι παίζουμε με τη φωτιά που θα μας κάψει?
* Μπορούμε να χτίσουμε μια εναλλακτική οικονομία έξω από το Ευρώ? Ή μήπως θα αρκεστούμε στη Δραχμή της πτώχευσης?
* Χρειαζόμαστε αληθινή Δημοκρατία για να πετύχουμε κάτι περισσότερο από τη μιζέρια της Δραχμής, ή είναι γραμμικά ανεξάρτητα τα ζητήματα αυτά?
* Χρειάζεται να ασχοληθούμε με τα ζητήματα της ελεύθερης_αγοράς εναντίων σχεδιοποιημένης οικονομίας? της οικονομικής ανισότητας? της ιδιοκτησία των τραπεζών? της ιδιοκτησίας των μέσω παραγωγής ή της ατομικής ιδιοκτησίας? της ιεραρχίας και του καταμερισμού εργασιών?
Και πως οι λύσεις σε αυτά τα θέματα σχετίζονται με την επιβίωση μια χώρας ανάμεσα σε ανταγωνιστικά καπιταλιστικά κράτη?
*Χρειάζεται τελικά να ξεκινήσουμε την πορεία προς τον ουρανό, ή γίνεται και χωρίς αυτή?
No comments:
Post a Comment