Για τα Φασισμό. Ξανά

Αυτο που καταληξαμε μετά την ήττα των Μουσολίνι/Χιτλερ να λεμε σημερα Φασισμό, οι ίδιοι και οι οπαδοί του (δεκάδες εκατομυρίων!) τα αποκαλούσαν πίστη στα ιερά και τα όσια της φιλής.
Πίστη να χτίσουμε μια νέα της Αυτοκρατορία, αφοσιωμένοι στο θεσμό του υπέρτατου ηγέτη.
Πίστη στην συνεργασία εργατών-βιομηχάνων για μια μοντέρνα χώρα.
Πίστη στη στρατιωτική ισχύ και στα αποφασιστικά χτυπήματα που θα αποτρέψουν τους "αδύνατους" γείτονες να πατήσουν τα ιερά εδάφη.
Και άλλα τέτοια ευωδιαστά.

Τέτοια σαγηνευτικά προτάγματα ακούμε συνεχώς, και ακούγαμε, και πάντα θα ακούμε.
Αυτά τύφλωναν την κρίση των των απαιδευτων ανθρώπων ΜΌΝΟ όταν αυτοί έχουν χάσει την προπτική και την ελπίδα μιας κανονικής ζωής. Πχ στη Βαιμάρη με τις πολεμικές αποζημιώσεις στο 4% του ΑΕΠ και την ανεργία στο 80%, ή στη Νότια Ιταλία του μεσοπολέμου με τη αδιανόητη φτώχεια και υπανάπτυξη.

Για μένα ο αγώνας ειναι διττός:
1) ενάντια στις οικονομικές ανισότητες, και στην ετερονομία,
2) υπέρ της γνώσης, και της διανοητικής ανάπτυξης για τον καθένα.
Ο σκοπός είναι να χτίσουμε μυαλά που να μην έχουν ανάγκη ιδεολογικά υποκατάστατα και θρησκείες παντώς είδους, ή και σώματα που να μην τυρανιώνται στον εκβιαστικό βιοπορισμό τύπου γαλέρας.

Πάλεψε για τα αυτά, και ο φασισμός θα μείνει για να διαλέγουν τα πιτσιρίκια ομάδα στον πετροπόλεμο.