Ιδιοκτησία των Πνευματικών Έργων και Επιβολή Τεχνητής Σπάνης για την Ανταμοιβή των Δημιουργών τους

>Πως σχολιάζουμε τώρα όλοι οι διαδικτυακοί την αγωνία του συγγραφέα που δεν πληρώνεται για την δουλειά του;

Χωρίς ενοχές απαντάμε πως δεν θα πρέπει να βλάπτεται η κοινωνία για να ικανοποιηθεί το δικαίωμα στην αποζημίωση που διεκδικεί μια ομάδα.

Πχ ad absurdum, και οι κλέφτες, σαν κοινωνική ομάδα, θα μπορούσαν να ζητάνε λιγότερα ρίσκα και μεγαλύτερες (κλεπτ)αποδοχές.
Θα τους ικανοποιούσαμε?
Άρα πάντα λογαριάζουμε την προσφορά ή τις ζημιές στη κοινωνία πριν αποφασίσουμε την επιβολή νόμων για το όφελος μιας ομάδας.


Αυτό λοιπόν που (θα έπρεπε να) μας ενδιαφέρει σαν κοινωνία είναι να να παράγονται πνευματικά έργα.
Αν η ανταμοιβή των παραγωγών είναι ένα μέσο για αυτό το σκοπό,
ας μπει και αυτό στη "ζυγαριά".

Αλλά είναι αλήθεια απαραίτητη η νομικά επιβολή της ανταμοιβής των δημιουργών για την παραγωγή καλλιτεχνικών έργων,
και μάλιστα με τίμημα τον αποκλεισμό της κοινωνίας από το έργο τους?

* Μήπως άλλα μοντέλα "ανταμοιβής" δίνουν καλύτερη λύση σε αυτά που ζητάνε οι εκδοτικές μεγαλοεταιρίες (μέσω των δημιουργών)?
(πχ χορηγίες, διαφημίσεις)

* Μήπως το internet με το μοντέλο του ελεύθερου λογισμικού και τους *αφιλοκερδώς* συνεισφέροντες προγραμματιστές του,
μας δείχνει ότι είναι δυνατή η δημιουργία μεγάλης-κλίμακας στη κοινωνία χωρίς την επιβολή τεχνητής "σπάνης" των έργων για την ανταμοιβή των δημιουργών?

* Μήπως θα έπρεπε να πληρώνουν όσοι εκμεταλλεύονται εμπορικά τα έργα (πχ ΜΜΕ, χώροι διασκέδασης)
όσοι δηλαδή αντλούν κέρδη από αυτά, και όχι το κοινό, που μέσα του περιλαμβάνει και εν δυνάμει νέους καλλιτέχνες που θα μεταπλάσσουν το καλλιτεχνικό υλικό σε κάτι νέο?

* Μήπως η οικονομική πλευρά του θέματος των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας στα πνευματικά έργα μας αποκρύβει τα σημαντικότερα ζητήματα λογοκρισίας και ελευθερίας?


Επομένως θα πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή ανάμεσα στο φυσικό μας δικαίωμά μας να αντιγράφουμε και να μοιραζόμαστε τα εργαλεία μας, τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις μας από τη μία,
και στον ανάγκη να αμείβονται οι δημιουργοί για να συντηρείται η πνευματική δημιουργία στο κόσμο.


Εξάλλου, η πραγματικότητα συχνά δείχνει σε άλλη κατεύθυνση από αυτή που κοιτάει ο Ν. Παπανδρέου:
Εν μέσω της όξυνσης της δήθεν "πειρατείας", το Hollywood έκανε νέο ρεκόρ τζίρου!
http://torrentfreak.com/damned-pirates-hollywood-sets-10-billion-box-office-record-091211/

Η πορεία χτυπήθηκε, γιατί η "πορεία" μας δεν είχε μνήμη

Η πορεία ήταν γεμάτη..., μα χτυπήθηκε βάναυσα.

Σήμερα πληρώνουμε το περσινό λάθος στρατηγικής του "Δεκέμβρη",
όταν είχαμε την ηθική στήριξη να ζητήσουμε και να πετύχουμε τη κατάργηση των ΜΑΤ και την δίωξη των φιλο-ναζιστών δεξιών αστυνομικών.

Αντί τότε να βγούμε μαζικά με το σύνθημα
«κατάργηση των ΜΑΤ», και
«Να απο-Χουντοποιηθεί η αστυνομία»,
διχασθήκαμε στο μήπως έπρεπε να επικεντρωθούμε στο να φύγει η τότε Κυβέρνηση
(αυτό το ζήταγαν κυρίως οι οργανώσεις με τα "κουκιά").


Και ανταυτού, μας ήρθαν οι Δελτάδες,
και μετά ήρθε νικηφόρο και άνετο το ΠΑΣΟΚ,
και τους υιοθέτησε, και τους ενίσχυσε,
ενώ εμείς ξεχάσαμε το προφανές:
Πως δεν γίνεται να συνεχίσουμε ως Πολιτεία να έχουμε μια Αστυνομία που δεν αντιπροσωπεύει τη σύνθεση της Κοινωνίας μας!

Γιατί δεν μπορεί να υπάρχουν τόσοι θαυμαστές της Χούντας και του τρομο-Κράτους της Δεξιάς ανάμεσα στους συμπολίτες μας, τουλάχιστον όσοι υπάρχουν στα σώματα καταστολής διαδηλώσεων Δ, Ζ και ΜΑΤ.

Βέβαια τίποτα δε έχει κριθέι ακόμη.
(ίσως ούτε ακόμη και το θεμελιώδες ερώτημα του αν έχει τελειώσει η εποχή των "Μεγάλων Στρατηγικών" για τον απελευθερωτικό κοινωνικό μετασχηματισμό)

Ο Υπερασπιστής της Κούνεβα, ο Χρυσοχοΐδης!

Τελικά σήμερα παραχωρήσανε το σπίτι στη μητέρα της Κούνεβα ως αποζημίωση, αφού αναγνωρίζεται ο κουβάς με το βιτριόλι που ρίξανε στη κόρη της ως εργατικό ατύχημα.

Μήπως όμως έπρεπε να αναγνωριστεί ως θύμα τρομοκρατικής ενέργειας, και να αποζημιωθεί ως τέτοιο?
Γιατί, αλήθεια, σε τι άλλο να σκόπευαν οι δράστες εκτός από το να τρομοκρατήσουν τους αγωνιζόμενους εργάτες σαν τη Κούνεβα?

Μήπως εδώ βλέπουμε έναν Υπουργό που επί των ημερών του η δικαιοσύνη φοβήθηκε να αναγνωρίσει την αμιγώς πολιτική διάσταση των εγκλημάτων της 17Ν,
να φοβάται να αναγνωρίσει την καθημερινή τρομοκρατία στην πιο απειλητική εκδοχή της,
σε αυτήν που πραγματικά απειλεί όλους εμάς στη *βάση* της κοινωνίας, και όχι τους ηγεμόνες μας?

Και μήπως τελικά ο εμπνευστής των αποτυχημένων και εξοργιστικών επιχειρήσεων σκούπας στα Εξάρχεια καταφέρνει να ξεγλιστρήσει με το "παράσημο" του «υπερασπιστή των αδυνάτων», δηλώνοντας θεατρικά «Αναλαμβάνω προσωπικά την υπόθεση Κούνεβα»?

Ο Αυτιάς παντού, ανοιχτά αυτιά πουθενά!

Όλοι ασχολούνται με τη ξεφτιλιστική κομπίνα "ενημέρωσης" της ομάδας πρωινάδικου του Αυτιά,
και κανείς με το ότι 8 διαδηλωτές που συνελήφθησαν σε άσχετο τόπο, σε μεταγενέστερο τόπο, και τους πήγαν με το κακούργημα της κουκούλας, και ενώ εκείνη τη μέρα έβρεχε!

Φυσικά βρέχει-δεν βρέχει, η συλλογική τιμωρία που προβλέπει ο ιδιώνυμος αυτός νόμος ενδέχεται να επιτυγχάνει τον στόχο του, να αποτρέπει δηλαδή τη διαμαρτυρία των πολιτών.

Η άνοδος του ΚΚΕ

Εκτός από τις αγκυλώσεις της Δογματικής Αριστεράς, τα κηρύγματα του ΚΚΕ είναι πολύ πιο κοντά στον τυπικό Έλληνα από όσο νομίζει ο ίδιος.
Το ΚΚΕ λέει: «Ψήφισέ μας και ας μην μας πιστεύεις», και συμπληρώνει πως «ΚΚΕ δυνατό, [ίσον] λαός δυνατός».
Αυτό που πρακτικά λέει είναι «ψήφισέ μας, και πήγαινε σπίτι ήσυχος...θα αγωνιστούμε εμείς για σένα μετά».

Δηλαδή πρόκειται για ένα τυπικότατο κόμμα του κοινοβουλευτισμού, της αντιπροσώπευσης και της διαμεσολάβησης.
Και μάλιστα οι δομές του είναι ακριβώς κατάλληλες για τέτοιου είδους "ανάθεση" - εξάλλου αρκετές από αυτές επιβάλλονται από τα λενινιστικά δόγματα του Κόμματος Νέου Τύπου και του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού που αποσκοπούν στην δόμηση οργανισμών ικανά εξουσιαστικών και ιεραρχικών (συγκεντρωτικών) ώστε να αναλάβουν το Κράτος στη μετά της επανάστασης εποχή.
Φυσικά, με εξαίρεση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, σχεδόν κανείς μη-κομμουνιστής δεν έχει ακούσει καν αυτά τα δόγματα, και συνεπώς οι περισσότεροι έχουν μόνο μια ασαφή ιδέα, στηριγμένη κυρίως στην αποτυχία του Σοβιετικού Πειράματος, για το λόγο που απεχθάνονται το ΚΚΕ.

Ταυτόγχρονα, η δυτικές κοινωνίες, αν και έχουν αντιφασιστικά μιμίδια - αφού ήταν σε αυτές που πρωτορίζωσε ο φασισμός - δεν έχουν μιμίδια έναντι του μπολσεβικισμού, παρεκτός της ανοσίας που προσφέρουν τα προηγούμενα, του αντιφασισμού.

Επιπλέον, η άνοδος των κομμάτων είναι ανορθολογική, και συμβαίνει κύρια με κριτήρια κοπαδιού, «επειδή κι άλλοι αυτό ψήφισαν», «επειδή έχει ρεύμα» όπως πχ συνέβη με τη δημοσκοπική έκρηξη του Συνασπισμού κατά το φθινόπωρο πριν το Δεκέμβρη.

Εξάλλου, οι πυραμιδικές οργανώσεις τύπου ΚΚΕ, όπως και η εκκλησία, αργούν να πεθάνουν, και η ιστορική του αντοχή λειτουργεί προσθετικά για τον προσηλυτισμό ακόμη περισσότερων οπαδών σε αυτές.

Υποστηρίζω εδώ εντέλει πως σε μία ξαφνική στροφή της κοινωνίας όπως η σημερινή, λόγω της Κρίσης, ή του μεταναστευτικού ρεύματος, ενδέχεται πολύς κόσμος, ενισχυμένος και από το sheep-effect(R), να καταλήξει να ψηφίζει ΚΚΕ επειδή αποζητάει μια κάποια τελική λύση.

Μα τι λέει ο τεντές? Ούτε να βρίζουμε δε θα μας επιτρέπετουν?

Μα είναι σοβαροί αυτοί οι δικαστές μας?

Δηλαδή μέσα σε μία νύκτα θα μεταφέρουμε το μοντέλο των εφημερίδων και του κουτσομπολιού της γειτονιάς
*αυτούσιο* στο διαδίκτυο???
Που είναι η προστασία του ανώνυμου και του ψευδώνυμου λόγου?
Που είναι οι επιβαρυντικές διατάξεις για τα κακουργήματα μόνο?

Με μία μονοκοντυλιά βουτάμε στην ποινικοποίηση του διαδικτυακού λόγου?

Καταρχήν, αυτά τα ζητήματα έπρεπε να τα αποφασίζε η βουλή, οι ένορκοι, ο λαός!
Άντε οι "ανεξάρτητες αρχές".
Όχι όμως οι εισαγγελείς!
(Τι έγινε, ήρθε η Χούντα ξανά?)


Ειδικότερα, έχουν συνειδητοποιήσει οι άσχετοι δικαστές και εισαγγελείς πως στο ελληνικό διαδίκτυο καθημερινά δημοσιεύεται από όλους μας τέτοιος όγκος πληροφορίας που περίπου ισοδυναμεί με αυτό που εκδίδουν όλες της ελληνικές εφημερίδες μαζί στη διάρκεια του χρόνου?

Έχουν σκεφτεί πόσα υβριστικά δημοσιεύματα, ή το κυριότερο, που μπορεί να *θεωρούνται* ως τέτοια, θα υπάρχουν ανάμεσά τους?

Δηλαδή ζητάει ο εισαγγελέας (και χαίρονται σίγουρα οι δικηγόροι και δικαστές...)
ο καθένας να μπορεί να μηνύει το καθένα - όλοι εναντίον όλων, κι όποιος αντέξει.

Η αλήθεια πάντως δεν θα αντέξει.
Ετοιμαστείτε για επέλαση του φασισμού φορείς του οποίου θα είμαστε...εμείς!


Χρειάζεται να πούμε ΟΧΙ στη "δημοκρατία" των δικηγόρων και των δικαστηρίων του λόγου,
αλλά των ρητόρων.

Πραγματικά όμως δεν ξέρω πως να ευαισθητοποιήσω του πολίτες για αυτή τη λαθροχειρία που γίνται πάνω στις ελευθερίες μας.
Κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτά - μόνο λεφτά, ηδονή, δόξα και εξουσία - τα υπόλοιπα είναι για τους "τρομοκράτες" υποθέτω...

Ο Πολάνσκι να μην εκδοθεί - το ίδιο να ισχύσει και για τους ανώνυμους

Γιατί να κινητοποιούνται οι "διάσημοι" μόνο για την περίπτωση της έκδοσης του Πολάνσκι στις ΗΠΑ,
και να μην κάνουν το ίδιο και για τις περιπτώσεις των ανώνυμων?
Είναι άδικο να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Για να είμαστε δίκαιοι, θα έπρεπε να καταργηθούν οι νόμοι της απρόσκοπτης απέλασης ανάμεσα στα Κράτη,
ώστε να επαναθεσμιστεί το καταστρατηγημένο δικαίωμα στη εξορία.

Προγράμματικές δηλώσεις για την Πληροφορική

1) Βάζω εδώ τα προγράμματα σχετικά με την πληροφορική του ΠΑΣΟΚ:
http://www.sepe.gr/files/pdf/sepenews/sepe30_pdf/gr/papandreou.pdf
καθώς και το πλήρες κείμενο της "Ψηφιακής Δέσμευσης" του ΠΑΣΟΚ.

2) του ΣΥΝ:
http://syn09.wordpress.com/2009/04/11/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B7-%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B7/

Ώστε μετά να βρίζω με στοιχεία!

Message Passing & Distributed Entities

I find the combination of the next 2 patterns for software systems extremely elegant:
1) the Message Passing, and
2) the maintenance of Distributed Entities by the former.

They have been em employed in (at least) the following:

• Erlang Actors
• Mikrokernels
• Qnix
• JNI
• Java Spaces
• 3d virtual reality applications (FPS games)
• [edit 30-Sept-2009]Google-wave.

I think its the later that would become the killer-application of all times!

Τα Ντιμπειτ ως κατάλοιπο της Πολιτικής Αντιπαράθεσης

Αναφερόμαστε συχνά στα Ντιμπέιτ απαξιωτικά, όπως και στις εκλογές στο σύνολό τους,
ως θεσμούς που αναπαράγουν το υπάρχον διασφαλίζοντας την συνέχιση των ανισοτήτων και των αδιεξόδων της κοινωνίας μας.

Σε μια πιο μερική αντιμετώπιση, μήπως όμως μας διαφεύγει ότι τα Ντιμπέιτ, όπως και τα Κοινοβούλια, όντας και τα δύο αναπαραστάσεις μιας πάλης,
* των μονομάχων αρχηγών στη μία περίπτωση,
* των τάξεων στη δεύτερη,
καταφέρνουν μέσω της προφανούς αντιπαράθεσης της ρητορικής τους ικανότητας, να μας προιδεάζουν υπόρρητα, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον για τη ικανότητα των συμμετεχόντων να ελίσσονται ανάμεσα τα μελλοντικά αναπάντεχα και επείγοντα προβλήματα που θα τους ανακύψουν ως αρχηγοί, πλέον, του Κράτους μας?

Δηλαδή διαβεβαιωνόμαστε με κάποιο θεαματικά διεστραμμένο τρόπο πως ο αρχηγός του τάδε κόμματος, και το κόμμα καθεαυτό, έχουν τα προσόντα για να ανταπεξέλθουν σε μία Κρίση, ανεξάρτητα της πολιτικής τους θεώρησης!

Επιπλέον οι θεατές (δηλ. ο λαός), έχοντας κατουσίαν ενστερνιστεί την αμιγώς αναρχκή άποψη πως κάθε κυβερνητικός ρόλος είναι κατουσίαν δεξιός,
και πως η άσκηση μιας κρατικής εξουσίας συνιστά πάντα έναν πόλο συντήρησης,
απορρίπτουν τις αριστερές φανφάρες και υποσχέσεις και κοιτάν κατευθείαν στο ψητό,
στα "αντανακλαστικά" του ηγέτη.

Εξάλλου, σε μία απολιτίκ πολιτική σκηνή όπως η σημερινή, το μόνο νόημα που βρίσκουν οι τηλεθεατές στην εκλογική αντιπαράθεση είναι μήπως διαγνώσουν στους ηγέτες τον εαυτό τους,
να ταυτιστούν δηλαδή μαζί τους και να νιώσουν πως στα μελλοντικά προβλήματα οι δεύτεροι θα αντιδράσουν όπως οι ίδιοι (οι εαυτοί των πρώτων).
Και αφού στο καθεστώς μας δεν περιλαμβάνεται κανένας ουσιαστικός θεσμός ελέγχου της κυβέρνησης, οι ψηφοφόροι-τηλεθεατές επιλέγουν προληπτικά τον ηγέτη που μοιάζει περισσότερο σε αυτούς,
ελπίζοντας πως αυτός θα κάνει τα λιγότερα λάθη και θα αποκλίνει λιγότερο από τις ,ανύπαρκτες εξάλλου, δεσμεύσεις πολιτικής, λόγω ιδιοσυγκρασίας.

Η διαμάχη διεξάγεται πλέον με όρους “πολιτικών” γονιδίων και ψυχαναλυτικών καταβολών, παρά συνειδητών επιλογών και πολιτικού προγράμματος.

Τελικώς υποστηρίζω πως στην θεαματικά ανεστραμμένη, μεσολαβητική-αναθετική, διαμερισματοποιημένη, αλλοτριωτική και απο-πολιτικοποιημένη κοινωνία μας,
το ντιμπέιτ αποτελεί τον εναπομείναντα πυρήνα της όποιας πολιτικής αντιπαράθεσης.
Και καλά θα κανουν οι τηλεθεατές να βρίσκονται εκεί (μπροστά στο το γυαλί).

Η Λαίλαπα της Δεξιάς δεν κοπάζει ούτε εν μέσω εκλογών

Αλήθεια, τα μέσα στην φετινή εκλογική απάθεια ασχολείται κανένας με τα πολιτικά "εγκλήματα" που συνεχίζει να διαπράττει η χειρότερη κυβέρνηση της Δεξιάς μετά τη Χούντα των...δεξιών συνταγματαρχών?

* Ψηφίζουν στο ευροκοινοβούλιο ενάντια στην προστασία και την εξολοκλήρου αναδάσωση των καμμένων δασικών εκτάσεων:
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=83321

* Παρατείνουν για άλλα 20 χρόνια το άνοιγμα των Ατομικών Φακέλων Πολιτικών Φρονημάτων:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1080240

Τουλάχιστον μπράβο τους που είναι σταθεροί στις πολιτικές του πεποιθήσεις!

Ασφαλιστικά Ταμεία vs Corporations

Την πίστη μου πως ο έλεγχος των αγορών μέσω των ασφαλιστικών μας ταμείων είναι εφικτός δεν την έχω γράψει.

Την έγραψε όμως έξοχα ο Greek Rider:
http://greekrider.blogspot.com/2009/02/blog-post_14.html

Η σχέση μου με τα της Οικονομίας

Σήμερα διάβασα την επισκόπιση του βιβλίου "Ημιμάθειας Εγκώμιο" από τον διαδικτυακή μου συμπάθειά, τον Greek Rider,
και ξαναδιάβασα ένα περσινό μου PM σε ένα forum
τα οποία νομίζω πως μαζί περιγράφουν αρκετά καλά την σχέση μου με τα της οικονομίας:


«Καταρχήν οι απόψεις μου για την οικονομία δεν είναι θέσφατα, δηλαδή η οικονομία δεν λειτουργεί επακριβώς έτσι, και ενίοτε δεν λειτουργεί καν έτσι.
Και η δική μου αφήγηση είναι μια ακόμη, όμως πιστεύω πως σου άρεσε επειδή δείχνει να εξηγεί μηχανιστικά ορισμένες σχέσεις χωρίς να χάνει το όλον.

Και αντίθετα από ότι θα περίμενες, αυτό (το να μην χάνεις το όλον δηλαδή) δεν είναι συνηθισμένο!

Σήμερα, (και πάντοτε) με την οικονομία ασχολούνται 3 ειδών άνθρωποι, θα έλεγα:
1) Οι πλούσιοι (χρηματιστές, μεγάλοι έμποροι, βιομήχανοι)
2) Οι Αρχηγοί (Τραπεζίτες, Υπουργοί)
3) Οι Οικονομολόγοι.

Και οι τρεις *δεν* έχουν κίνητρα ώστε να κάνουν *συνεκτικές* αφηγήσεις:

1) Οι πλούσιοι, επειδή "η γνώση είναι χρήμα" και τελικά η δική σου γνώση θα πάει ενάντια στα δικά τους χρήματα (δεν μπορεί όλοι να κερδίζουμε!)

2) Οι Αρχηγοί, γιατί αν δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε να τους κρίνουμε για τα λάθη τους,
πχ το '80-'90 λέγανε "ιδιωτικοποιήστε τα όλα", τώρα λένε "ο κρατισμός θα μας σώσει",
πότε τελικά λένε το σωστό?

3) Οι οικονομολόγοι, μάλλον από ματαιοδοξία, και όχι όλοι, θέλουνε να λένε μόνο αυτοί το "παραμύθι", και πολύ συχνά ούτε αυτοί τα ξέρουν καλά, λόγω της υπερ-εξειδίκευσής τους.


Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα ανακάλυψα καθώς ξεκινούσα το "οικονομικό ταξίδι" μου, θα έλεγα πριν 10 χρόνια, περίπου 25 χρονών, "αιώνιος", τότε, φοιτητής πολυτεχνείου (Η/Μ) με ενασχόληση με τα κοινά, αριστερός.

Οι λόγοι που πήρα την συνειδητή απόφαση να μαθαίνω οικονομία (όχι οικονομικά, ακόμη δεν ξέρω) ήταν 2:
α) Παρατηρούσα ότι στις οικονομικές σελίδες των εφημερίδων διάβαζα πολλά παραλλειπόμενα (πχ ότι δεν θα δωθούν αυξήσεις επειδή το 'πε ο πρόεδρος του ΣΕΒ), και γενικά τα νέα
Ι) ήτανε "αφιλτράριστα" (δεν εξυπηρετούσαν κομματικές σκοπιμότητες) και
ΙΙ) προηγούντουσαν μερικούς μήνες (πχ ξέραμε ότι θα πάρουμε το C4I στους ολυμπιακούς επειδή η Siemens προσελάμβανε υπαλλήλους στην Ελλάδα),

β) παρατηρούσα πως υπήρχε ένα "κενό" σε ο,τι αφορούσε τα οικονομικά στα φοιτητικά σχήματα, δεξιά και αριστερά, μια υστέρηση σε αναλύσεις,
ενώ πχ ανέλυαν τον Σαμαρά, τον Αβραμόπουλο, τους Αμερικάνους, τους Τούρκους, τα πτυχία και τα εργαστήρια,
ποτέ δεν λέγανε κάτι για τα επιτόκια, τα ελλείμματα και το νόμισμα (τότε σε δραχμές) πέρα από τα τετριμμένα, "δώστε λεφτά για τη παιδεία", "όχι στους εξοπλισμούς", κτλπ.
Δηλαδή μια ετερόνομη στάση, πως άλλοι φροντίζουν για αυτά, οι "μεγάλοι" που ξέρουν, και άλλα τέτοια.


Τώρα για το (β), δεν θυμάμαι, έχουν περάσει 10 χρόνια, το σκέφτηκα μόνος μου ή με επηρέασε ένα βιβλίο του Jeremy Rifkin (του ψάχνω...ίσως είναι το "End of Work"...μπορεί άλλο) το οποίο υποστήριζε ανάμεσα σε άλλα, πάνω-κάτω, πως η οικονομία είναι εύκολη!
Και πως η οικονομία πρέπει να είναι μέρος της ενασχόλησής μας, όπως το δίκαιο, η φιλοσοφία, η πολιτική και η τέχνη, ο έρωτας, και τα ταξίδια, κτλπ.
(το τελευταίο μπορεί και να είναι εντελώς δικό μου :-)

Βασικά τότε ('90) παίζονταν το θέμα με τα "ελλείμματα" (maastricht) και με το πως αν τα περιορίζαμε, θα πηγαίναμε κόντρα στις συμβουλές του Keynes,
και άλλα τέτοια.

Ποιος ήταν ο Keynes και γιατί οι συμβουλές του ήταν τόσο σημαντικές?

Ε, έμαθα τι ήταν οι "κλασικιστές":
Δες Adam Smith, με τον πλούτο των Εθνών, όσο διαβάζω από εδώ κι από κει για αυτά που είπε (δεν έχω διαβάσει τίποτε από το πρωτότυπο, αλλά μάλλον θα το κάνω κάποτε) τόσο πείθομαι πως ήταν αριστερός και πως οι καπιταλιστές απλά υιοθέτησαν την ανάλυσή του σαν ανάχωμα στον Μαρξ, επειδή έπρεπε κάτι να λένε.

Έπειτα έμαθα για την Κρίση του '29, και πως ο Keynes πρότεινε στο κράτος να αποκτήσει(!) ελλείμματα ώστε βάζοντας μπροστά την αξιοπιστία του να δανειστεί και να πληρώσει τους πολίτες του (μέσω δημόσιων έργων) ώστε να πάρει μπρος η οικονομία

Παράλληλα ξανάκουσα αυτό που μου έλεγε ο καθηγητής των μαθηματικών μου στην 3η λυκείου ο οποίος έπαιζε από τότε, το '90, στο χρηματιστήριο, πως ουσιαστικά "ο πόλεμος είναι η ασπιρίνη της οικονομίας", δηλ. πως αυτή σταμάτησε τελείως τις συνέπειες της κρίσης του '29.

Τέλος ο Rifkin με έμαθε κατηγορώντας τους, ποιοι είναι οι Νεο-κλασικιστές, (δες Hayek, διάβασα λίγο ένα "προπαγανδιστικό" του βιβλιαράκι για τους φοιτητές των μεγάλων σχολών το '50(?) μου άρεσε, έλεγε μερικά απλά πχ ότι το πλαφόν στην τιμή του γάλατος ή το δελτίο δεν βοηθάει αλλά στην πραγματικότητα επιτείνει το πρόβλημα αφού τελικά μειώνεται η παραγωγή λόγω εξάλειψης του κινήτρου του κέρδους στους παραγωγούς)

Φυσικά ο Rifkin τους κατηγορούσε ότι στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν "καποια ρυθμιστική αρχή" για ό,τι δεν είναι κερδοφόρο, πχ υποδομές, δρόμοι μπροστά στο σπίτι μας, antitrast regulation, litigations, μέχρι κι ασφάλειες.

Το ίδιο κατέληγαν και κάποια βιβλία του Τσόμσκι σχετικά με την οικονομία, που επίσης τα θεωρώ σαν τα βασικά στυλώματα στην απόπειρά μου να διαμορφώσω προσωπική άποψη για τα οικονομικά.

Γενικά πλέον δεν θυμάμαι, αλλά θα σου ξαναπρότεινα Τσόμσκι, έχει πει καταπληκτικά πράγματα, πχ εκεί που μιλάει για την ιατρική έρευνα από τις φαρμακευτικές εταιρίες και πόσο εσφαλμένη αντίληψη έχουμε υποστηρίζοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία στην προκειμένη περίπτωση.


Εντύπωση πάντως μου είχε κάνει και ένα από τα βιβλία του Galbraith, δεν θυμάμαι πολλά, αλλά νομίζω έλεγε πως η οικονομική δύναμη προερχόταν από την γνώση των πολιτών της οικονομίας(!) μια εναλλακτική αυτοαναφορική περιγραφή του πλούτου των εθνών.
(τότε δε ήξερα πως ήταν η βασική επιρροή του Α.Παπανδρέου)


Φυσικά όλα ήρθαν και έδεσαν όταν ανακάλυψα τον Καστοριάδη.
Τρομερός τύπος, έχει steep learning curve γιατί χρησιμοποιεί τις υπάρχουσες ελληνικές λέξεις με νέα νοήματα.
Αν όμως έχεις υπομονή θα δεις ότι τα νοήματά του είναι πιο σφιχτά και άρα αν τα υιοθετήσεις, γίνεσαι πιο παραγωγικός σε ιδέες.
Στο οικονομικό, υποστηρίζει, ανάμεσα σε πολλά άλλα, πως η Πολιτική προηγείται της Οικονομίας.
Θυμίζω πως η δοξασία για το "αόρατο χέρι της αγοράς" υπονοεί το ανάποδο...
Πχ ένα 5ετές πλάνο λέει πως ένα μεγάλο φράγμα δεν αποδίδει, όμως σε ένα 30ετές γίνεται εφικτό.
Τι χρόνο θα επιλέξουμε?
(αυτό είναι καθαρά πολιτική απόφαση με feedback μόνο από τις αγορές)
Δοκίμασε την "Άνοδο της Ασημαντότητας" για αρχή, μικρές συνεντεύξεις για πολλά διαφορετικά θέματα.


Τέλος, σχετικά με τους "κλασσικούς" θα σου πω πως δεν έχω διαβάσει παρά ελάχιστο απευθείας από το Μαρξ.
Μην υποτιμάς όμως μιαν άποψη επειδή αναφέρεται σε αυτόν.
Ναι, έγραψε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και εκεί μίλαγε για την Δικτατορία του Προλεταριάτου αλλά *μόνο* εκεί.
Μερικές ιδέες του όπως πχ η Υπεραξία είναι must και όλες οι ορθόδοξες οικονομολογικές θεωρίες χρειάζεται πάντα να την αντιμετωπίσουν.


Σε πιο προσωπική βάση, νομίζω ότι πρέπει να αναφέρω και τον Χασαπογιάννη, τον τότε καθηγητή οικονομικής έδρας στο ΠΠατρών, που όντως βαθιά κομμουνιστής (και πολλά άλλα) δεν ντρεπόταν να μας διδάσκει την έννοια του κεφαλαίου, των τραστ, την διαφορά στα ιστορικά οικονομικά συστήματα (μέχρι τότε αντιμετώπιζα τη λέξη "καπιταλισμός" ως βρισιά από τους κομμουνιστές).
Φυσικά κάναμε λίγο αποσβέσεις, νόμους αγοράς και ζήτησης και μερικά άλλα διαγράμματα οριακού...κάτι...δεν είχαν πολύ σημασία, αν χρειαστεί τα φρεσκάρεις άμεσα.

Και επειδή όλα αυτά τα μαθαίναμε μέσα στο πολυτεχνείο, μου έδωσαν την εντύπωση πως είναι "προσιτά",
και πως απλά οι οικονομολόγοι βγάζουν τα μοντέλα αλλά το να τα ξέρεις και να παράγεις τους δικού σου "νόμους" είναι εφικτό.


Επίσης με είχε επηρεάσει το ρητό "ακολούθα το χρήμα" για να βρεις ότι ψάχνεις, πχ:
Γιατί φτιάχτηκε η ΕΕ?
Για να στηρίξει την αγροτική πολιτική των κεντρικών χωρών Γαλλία, Γερμανία, και συνεπώς το 80% του ecofin (ουσιαστικά έτσι λέγεται ο προϋπολογισμός της ΕΕ, από το συμβούλιο των υπ. οικονομίας που τον παράγει) πηγαίνει για τη γεωργία! (το '90)

Σου 'πα φίλε mike πως διάβαζα και τις οικονομικές εφημερίδες.
Τότε μου άρεσε ο επενδυτής, επειδή έγραφε ο Ν. Φελέκης κανονικές αφηγήσεις της πραγματικότητας,
Ακόμη το κάνει καλά.
Αργότερα βρήκα την Ζέτα Ζήκου, της καθημερινής, έμαθα πρώην Α/συνέχεια(?) που γράφει πρώτη σελίδα κάτω-κάτω.
(Πολλοί απενοχοποιημένοι αριστεροί έχουν και πολύ δυνατή σκέψη στα οικονομικά ακριβώς επειδή δεν καπελώθηκαν από το σύμπλεγμα που περιγράφω στην αρχή, λόγω ακριβώς της επαναστατικότητάς τους.)
Βρες τους δικού σου ώστε να χτίσεις το δικό σου μηχανισμό να αντλείς μηνύματα από τις εφημερίδες.

Όταν ανακάλυψα τον economist είχα καλύψει σε μεγάλο βαθμό την ανασφάλειά μου ότι "ουφ, δεν ξέρω τι δεν ξέρω!".
Πχ έμαθα για την κινητικότητα του κεφαλαίου, την βασιλεία 1 και 2 και την αξία (ή απαξία) που έχουν οι μεταπολεμικοί οικονομικοί οργανισμοί (ΟΑΣΕ, ΔΝΤ Παγκόσμια Τράπεζα) και κατάλαβα ότι δεν σημαίνει και πολλά περισσότερα η παγκοσμιοποίηση, ιδιαίτερα αν προσθέσεις και πολλά κομπιούτερ :-)
Ταυτόγχρονα είχα ευκαιρία να παρακολουθώ πως μεταχειρίζονται τα επιτόκια, τους πληθωρισμούς, τις ισοτιμίες,
ακόμη και τώρα δεν τα ξέρω, αλλά καταλαβαίνω πως και εκείνοι δεν τα ξέρουν εντελώς, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει απόλυτοι νόμοι σε τέτοια μεγέθη.


Τελειώνοντας θα έλεγα να διαβάσεις εγκυκλοπαιδικά για τον πληθωρισμό, είναι SOS, είναι και μάλλον από τους λίγους "φυσικούς νόμους" στην οικονομία,
λίγο για τα ιδρύματα/θεσμούς ΔΝΤ, ΠΠ, Bretton Woods(καταργήθκε και αντικαταστάθηκε από το FIAT Money) και γενικότερα τον Β ΠΠ (πόλεμος πατήρ πάντων γαρ) και τσουπ....αυτό ήτανε!
Πλέον θα μπορείς να καταλάβεις τι μαλακίες (ή αν) έλεγε ο Γκαργκάνας (προηγούμενος διευθυντής της ΤτΕ)

Εντέλει προτείνω να μην διαβάζουμε βιβλία για να απαριθμούμε τους τίτλους τους ώστε να αποστομώνουμε τους συνομιλητές μας, αλλά για να δοκιμάζουμε και να καταρρίπτουμε τις εικασίες μας, στήνοντας τις επόμενες.
Δεν έχει σημασία αν θυμάσαι το τίτλο αλλά αν άλλαξε κάτι στις απόψεις σου, αν προστέθηκα ή αναιρέθηκε κάτι!

Πάντως, όπως είδες, ούτε έχω σπουδάσει οικονομικά ούτε είμαι αυθεντία.
Αλλά επιμένω, δεν είναι του πεταματού αυτά που λέω.

Και συγνώμη για το μάκρος...

Καλό βράδυ.»

Enterprise Software

Συμπεράσματα από σύγκριση free και enterprise πακετων:

Enterprise Software: Λογισμικό για άσχετους χρήστες οι οποίοι θέλουν και να αποποιούνται των ευθυνών τους - πάντα θα φταίει κάποια deiva.corp. που στηρίζεται στον server από την tade.inc - όχι εμείς!

Και συχνά όταν αγοράζεται το enterprise software αυτό γίνεται κάτω από πίεση χρόνου ή απλά λόγω οικονομίας,
οπότε και φυσικά δεν υπάρχει χρόνος να σχεδιαστεί η ένταξή του στην υπάρχουσα υποδομή.
Βλέποντας και κάνοντας δηλαδή...

Και οκ, πες το enterprise σύστημα είναι δυνατό και δεν έχει κρυφά προβλήματα.
Αλλά στέκεται από μόνο του?
Δεν θέλει συστήματα παρακολούθησης?
Load-balancing front και back-ends?
Cluster provisioning? Virtualization?
Integration με παλιότερα συστήματα και πρωτόκολλα?
Αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και αρχειοθέτηση αυτου?

Α, ξέχασα, αυτά πουλιούνται ξεχωριστά.

Είναι σαν να τρέχαμε να αγοράσουμε το νέο κινητήρα της Ferrari αλλά χωρίς το σασί, ηλεκτρικά και υδραυλικά, καθίσματα και τιμόνι.
Ούτε λόγος βέβαια για test-drive - αυτό είναι μόνο είναι για τα "πρωτόγονα" open-source πακέτα.

Αλλά σβολώνει το εργαλείο λέμε (άμα τρέξει...)

Δεύτερη επίθεση στο Habeas Corpus από την ίδια κυβέρνηση

Μετά την άρση του τεκμηρίου της Αθωότητας για τους κατηγορούμενους για παιδεραστία,
το προτεινόμενο σήμερα νομοσχέδιο για τους μετανάστες περιέχει μια ανάλογη διάταξη:

«Αδιακρίτως και συλλήβδην μπορεί ένας αλλοδαπός να θεωρηθεί επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια,εάν ασκηθεί ποινική δίωξη εις βάρος του για αδικήματα τα οποία επισύρουν ποινή φυλάκισης τουλάχιστον τριών μηνών»

Πρακτικά θα καταδικάζεται σε απέλαση ως επικίνδυνος πριν δικασθεί!

Από εδώ:
http://prezatv.blogspot.com/2009/06/blog-post_8295.html

(Μετά τις Ευρωεκλογές) Κάτι άρρωστο υπάρχει στο Βασίλειο της Αριστεράς

Όντως ήταν σεισμός οι ευροεκλογές.
Αλλά δεν ταρακούνησε αυτούς που περίμενα.
Ο Μπαρόζο προτάθηκε πάλι για αρχηγός της ΕΕ.
(ευτυχώς τουλάχιστον τα σοσιαλιστικά κόμματα διαφώνησαν, έτσι, για την τιμή των όπλων)

Με τόση άνοδο και άνεση που απέκτησαν οι ακροδεξιοί,
είναι προφανές πλέον πως κάποιο θεμελιώδες λάθος κάνουμε οι αριστεροί.

Μου θυμίζει το σοκ του Λεπέν στη Γαλλία πριν μερικά χρόνια.

Πριν τις Ευροεκλογές

Έχω την αίσθηση πως αυτές οι ευροεκλογές θα αποτελέσουν ορόσημο για την Ευρώπη.
Όχι επειδή θα μας εκπλήξουν τα ποσοστά
(η δεξιά θα πέσει, Κρίση και Μπαρόζο τόσα χρόνια δεν βοηθάνε)
αλλά επειδή οι νέοι που θα έρθουν θα σπάσουν την ακινησία που έχει επιβληθεί από την γραφειοκρατία των κεντρικοποιημένων θεσμών της ΕΕ:
την Επιτροπή και τα Συμβούλια Υπουργών.

Τώρα θα ήταν ελπιδοφόρο αν άγγιζε και τη χώρα μας ένας τέτοιος αέρας αλλαγής.

Η aspirin είναι που μας χτυπάει στη μέση?

Τα salicylic οξέα, ακόμη και σε ελάχιστες συγκεντρώσεις, αναστέλλουν την ακετυλίωση της γλουκοζαμίνης!

Η γκλουκοζαμίνη είναι βασικό πρόδρομο μόριο για τη σύνθεση των GAGs, βασικών δομικών μορίων του συνδετικού ιστού,
από τον οποίο και αποτελούνται και οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι
(συγκεκριμένα από fibrocartilage).

Τι σημαίνουν τα παραπάνω?
1) Ίσως ότι αν τρώτε πολλές ασπιρίνες θα πονάει η μέση σας...?
2) Και πως αν θέλετε να σταματήσετε να πονάτε, ίσως η θειική-γλουκοζαμίνη (glucosamine sulfate) να μπορεί βοηθήσει?

Ή μήπως άλλη μια θεωρία συνομωσίας...?

Κομμουνιστικό Μανιφέστο και η Εποχή της Ισχύς του

Ο Μαρξ περιέγραψε πως στην εποχή του εμφανίζεται για πρώτη φορά η διχοτόμιση της κοινωνίας σε 2 *μόνο* τάξεις:

[1] Στις προηγούμενες εποχές της ιστορίας βρίσκουμε σχεδόν παντού μια πλήρη διαίρεση της κοινωνίας σε διάφορες κλειστές τάζεις, μια πολύτροπη διαβάθμιση των κοινωνικών θέσεων. Στην αρχαία Ρώμη βρίσκουμε πατρίκιους, ιππείς, πληβείους, δούλους. Στο μεσαίωνα φεουδάρχες, υποτελείς, μαστόρους, καλφάδες, δουλοπάροικους κι επιπλέον σε καθεμιά απ' αυτές τις τάξεις βρίσκουμε ξανά ιδιαίτερες διαβαθμίσεις.

[..]

Ωστόσο, η εποχή μας, η εποχή της αστικής τάξης, χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι απλοποίησε τις ταξικές αντιθέσεις. Ολόκληρη η κοινωνία όλο και περισσότερο χωρίζεται σε δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις, που βρίσκονται άμεσα αντιμέτωπες η μια με την άλλη: στην αστική τάξη και το προλεταριάτο.

Υποψιάζομαι πως πολύ γρήγορα οι ιδιοκτήτες της κοινωνίας αντελήφθησαν πως ο Μαρξ είχε δίκιο και προσπάθησαν, και *κατάφεραν* να διασπάσουν αρκετά νωρίς την αναδυόμενη ομογενοποιημένη πόλωση της κοινωνίας.
Σήμερα πλέον έχουμε, κατα αναλογία με την αρχαιότητα και το μεσαίωνα, τους δικούς μας Πατρίκιους, Πληβείους, Ιππείς, Μαστόρους, Καλφάδες και Δουλοπάροικους.
Αυτοί είναι οι Διευθυντές και οι CEOs, οι υπάληλοι γραφείου και χειρονάκτες, οι άνεργοι και οι εποχικοί υπάλληλοι, οι μετανάστες, μικρομαγαζάτορες, οι μηχανικοί και οι επιστήμονες.

Ο ιδανικός χώρος για την εκδήλωση μιας προλετεριακής επανάστασης που περιέγραφε το Μανιφέστο ίσχυσε δηλαδή μόνο οριακά.

Είναι μόνο σε καιρούς Κρίσης σαν την τρέχουσα που η ενισχυμένη κοινωνικη κινητικότητα
(η αυξημένες δηλαδή πιθανότητες των υποκειμένων να αλλάζουν τάξεις)
επιτρέπει ξανά την πόλωση ανάμεσα σε 2 μονο τάξεις,
ανάμεσα στους Έχοντες και τους Μη-Κατέχοντες.


[1] Απ΄το Κομουνιστικο Μανιφέστο.

Το μάθημα της Ιστοριας, οι Έλληνες και ο Εμφύλιος

Μεγαλο μερτικό από τα ποσοστά της δεξιάς στους Έλληνες οφείλεται στην απόκρυψη της ιστορίας του εμφυλίου μας.
Ένας εμφύλιος πόλεμος που διάρκεσε, πάνω-κάτω, μέχρι το '73.
Και που μόνο πρόσφατα η χρονική απόσταση μας έχει επιτρέψει να μπορουμε να τον αφηγηθούμε συνεκτικά.
(βλ. τα 3 νέα ντοκυμαντερ για τον Εμφύλιο)

Οι περισσότεροι δεν ξέρουν:
* για τα Δεκεμβριανά και την εμπλοκή των Άγγλων σε αυτά,
* ή για την "απελευθέρωση" των γερμανοτσολιάδων από την κυβέρνηση Παπανδρέου,
* για την εκτέλεση των ~360 άοπλων στρατιωτών της Μακρονήσου,
* για τις εκλογές βίας και νοθείας,
* το ποσοστό >53% που πήρε αργότερα η Ένωση Κέντρου και την αποστασία του Μητσοτάκη

Για να αναθρέψεις "δεξιούς" πολίτες αρκεί να τους γαλουχισεις με:
* τις οικοτολογίες για τον κίνδυνο να γινόμασταν Αλβανία αν δεν κέρδιζαν οι Δοσίλογοι τον ΕΛΑΣ,
* την δήθεν εξάρτηση των μελών του εμφυλιακού ΚΚΕ από τα χείλη του Στάλιν και γενικότερα ΚΚΣΕ
(παραβλέποντας πως κρεμόντουσαν πολύ περισσότερο από τα χείλη των Άγγλών και CIA οι δεξιοί μας ηγέτες,
και αναχρονίζοντας την εμπλοκή του ΚΚΣΕ στο ΚΚΕ τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου πίσω, στον Εμφύλιο),
* τα εγκλήματα των Γκούλαγκ του ΚΚΣΕ και την επίρωση της αποτυχίας του συτήματος της Σ.Ενωσης μεσω της πτώσης του τείχους,
* το μύθο του Μελιγαλά.

REST vs WS-* applied on Politics for Freedom

I 'm thinking of applying the lessons learned from the REST versus WS-* controversy onto Politics for Freedom.


WS-* said:
Define the Message Structure (SOAP) and the End-point Operations (WSDL) and let the world begin!

What i see of relevance to Politics is that the WS-* way of doing thing is to have almost identical peers communicating through well-established channels and pre-specified context.
It requires *similar* Parties talking to each other inside existent institutions (i.e. parliament),
specifically, Parties that have already agreed on the future of the society, the type of struggle required, etc.


REST said:
Define the Protocol (HTTP) and the End-point Address Scheme (URL) and let the world begin!

REST defines just the absolutely necessary constructs for peers to communicate, independently of implementation and structures, which in real-life might be different types of organizations, with separate purposes, and utilizing diverse actions and patterns:
Fop instance, web-like organizations similar to those that had supported demonstrations at Genova or Seattle or Dublin, and collaborative sites like Indymedia, having agreed only about the minimum required.


Though REST-like entities seem less powerful than the over-engineered WS-*-like ones,
the diversity implied by the former matches the participatory nature of social workings,
so at the end of the day those are the indisputable winners.

Οι Αριστεροί αποφεύγουν να Προσλαβάνονται στα Σώματα Ασφαλείας

Βασικό πρόβλημα είναι πως ενώ όλοι λέμε πως
"η αστυνομία πρέπει να είναι δίπλα στην κοινωνία κι όχι ενάντια σε αυτή",
αυτό δεν γίνεται όταν στα σώματα ασφαλείας είναι *προφανώς* παντοδύναμοι οι πυρήνες με ρατσιστικά, εθνικιστικα, μιλιταριστικά, και αυταρχικά ιδεώδη.

Δηλαδή όσο προσλαμβάνονται συντριπτικά περισσότεροι πολίτες με "δεξιό" προανατολισμό,
(γιατί πολύ απλά οι "αριστεροί" αποφεύγουν τα σώματα ασφαλείας)
τόσο η αστυνομία θα τροφοδοτεί την ιδεολογική πόλωση και θα μεροληπτεί στον επερχόμενο "εμφύλιο" διαχωρισμό που στήνεται στην κοινωνία μας σήμερα.


Ξαναλέω, τα Σώματα Ασφαλείας, περισσότερο από την περασμένη 20ετία, πλέον δεν αποτελούν μια ακόμη "υπηρεσία"
αλλά συνιστούν τον εκτελεστικό βραχίωνα μιας συντηρητικής ρατσιστικής ξενοφοβικής πολιτικής.
Και αυτό οφείλεται και στον ιδεολογικό προσανατολισμό όσων επιλέγουν να καταταχθούν σε στα Σ.Α.

Και αναρωτιέμαι:
Ποια είναι η απάντηση της αριστερας σε αυτό?

Το Έθνος μας δεν θα αντέξει σε μεγάλες δόσεις...Μέγαλου Αλεξάνδρου

Αν ένα σημαντικό κομμάτι των βορειοελλαδιτών συνεχίσει το εθνικιστικό του ντελίριο,
σε 10 - 20 χρόνια, αντί να ενισχύσουν το "έθνος" των Ελλήνων τους βλέπω να αποσχίζονται από το "Κράτος των Αθηνών"!
Και, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, θα υλοποιήσουν μόνοι τους την απειλή που αισθάνονται σήμερα για την "εθνική μας ακεραιότητα",
ακυρώνοντας το πρόθεμα "ελληνική" στην μακεδονική τους ταυτότητα!

Προς στιγμήν, έχουν αρχίσει ήδη τις "τελετές" τους:

Ιστορικά Αίτια του σύγχρονου Αντι-Κρατισμού

Αφού η σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία οι αγροτικοί πληθυσμοί ξεπερνούσαν τους αστικούς (μέχρι το 2007)
και αφού η επινόηση του Έθνους-Κράτους βοήθησε στην καταπίεση των (τιμών των προϊόντων των) της Υπαίθρου (των Αγροτών) για να συντηρηθούν οι Πόλεις (οι Αστοί και οι Εργάτες τους),
είναι λογικό οι πλέον ριζοσπαστικές απελευθερωτικές θεωρίες του παρελθόντως να είναι ως επιτωπλείστων και Αντικρατικές,
αφού μια απελευθέρωση συνήθως νοείται ως απελευθέρωση των πολλών(Αγροτικών πληθυσμών) απέναντι στους λίγους(Αστικών).

Επίσης στην ύπαιθρο είναι εύκολο να επιβιώσεις χωρίς υψηλή οργάνωση και καταμερισμό εργασιών, ενώ
το Κράτος, μέχρι σήμερα, υποδύθηκε το ρόλο της κεντρικής διοίκησης, του οργανωτή της κοινωνίας μας, ρόλος απαραίτητος μόνο στους Αστικούς πληθυσμούς.

Σήμερα που η κατάσταση πλέον έχει αντιστραφεί, μήπως να χρειάζεται αναθεωρήσουμε μερικά "ανακλαστικά" μας?

Απολύσεις και Μερίσματα

Ποιος το 'πε αυτό, να δεις.....

Όποια εισηγμένη επιχείρηση απολύει, να μην δικαιούται να μοιράσει μερίσματα

Αλλά από ποιον(ΣΥΡΙΖΑ?) το άκουσα και στην Ελλάδα δεν μπορώ να θυμηθώ...

Πάντως παίζουν πολλές προτάσεις στο τραπέζι, και τώρα φαίνεται πως είναι η ώρα να εφαρμοστούν, αφού
1) έχει καταρρεύσει η αξιοπιστία των νεο-φιλελεύθερων οικονομικών θεωριών, αλλά και
2) επειδή ζεστό κρατικό χρήμα σώζει την τελευταία στιγμή πολλά καπιταλιστικά προπύργια (πχ AIG).

Πάρκο Πατησίων: Τεχνικές Λύσεις σε Αντιδραστικές Πολιτικές

Το 38% των Αθηναίων θέλουνε να χτιστεί τελικώς το γκαράζ στο κατεσταραμένο από τις ορδές του Κακλαμάνη Παρκάκι της Πατησίων.
Μεγάλο ποσοστό, ακόμη και αν σκεφτούμε πως απλά αντιστοιχεί στο ποσοστό των οπαδών της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν πιστεύω πως οι θέσεις των ανθρώπων είναι παράλογες και εντελώς παρορμητικές όπως πασχίζουν να μας πείσουν και να μας κοντρολάρουν οι στρατιές των ψυχαναλυτών του 20ού αιώνα.
Αντίθετα πιστεύω πως η διαφάνεια και η γνώση μακροπρόθεσμα αλλάζουν και τους πιο συντηρητικούς και φοβισμένους.

Αλήθεια γνωρίζουν αυτό το 38% τις αρχιτεκτονικές προτάσεις που πρόσφατα κέρδισαν βραβείο οι οποίες υποστηρίζουν πως αν γεμίζουμε φρεάτια κτιρίων με χώμα μπορούμε να φυτέψουμε στις ταράτσες τους ακόμη και Δέντρα!

Αν το γνωρίζανε αυτήν την λύση, θα επέμεναν άραγες ακόμη να χτιστεί το παλιο-γκαράζ για τα παλιοσαράβαλά τους?

Ομπάμα και φόβοι πως θα τον "φάνε".

Πολλοί φοβούνται πως με αυτά τα θαραλέα βηματα που κάνει ο Ομπάμα, θα τον "φάνε"!

Προς στιγμήν όμως, αν κάνουν το λάθος και φάνε *πρώτα* τον Ομπάμα,
τους περιμένει στη γωνία ο Τζο Μπάιντεν,
ένας πολύ ώριμος-προοδευτικός αντιπρόεδρος,
ένας αληθινός εφιάλτης για τους υποτιθέμενους συνομώτες.

[edit 2009-Spet-29]Μέχρι και Facebook group για τη δολοφονία του Ομπάμα έχει φτιαχτεί...

Παιδεραστία και Δημοσιοποίηση των Ονομάτων των Κατηγορούμενων

Ημέρα προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων σήμερα(!),
και μόλις χτες βράδυ δόθηκαν στη δημοσιότητα τα ονόματα 4ων από τους περίπου 12 συλληφθέντες για κατοχή ηλεκτρονικού υλικού Παιδικής Πορνογραφίας.

Όμως αρχικά δεν δόθηκαν τα ονόματα του Αρχιμανδρίτη ή του Στρατιωτικού,
όχι, αυτούς τους δίνουμε μια ακόμη ευκαιρία, το ψάχνουμε καλύτερα,
ας την πληρώσουν μάνι-μάνι ένας ιατρός, δύο μηχανικοί και ένας επιχειρηματίας,
και για τα παιδιά του Κράτους θα βρούμε τον κατάλληλο καιρό.

Τέτοιου είδους εκδικητικές τακτικές διαπόμπευσης έχουν δοκιμαστεί και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες,
και αποσύρθηκαν, αφού βέβαια αυτοκτόνησαν μερικοί αθώοι...
(οι δικαιολογίες περί προστασίας του κοινωνικού συνόλου δεν ευσταθούν αφού η προφυλάκιση υπάρχει για ακριβώς αυτό το λόγο)

Φοβάμαι ότι δεν αργεί ο καιρός που αντί για κάνναβη και κόκα θα φυτεύουν στα σπίτια των "ενοχλητικών" DVDs,
αφού το "ιδιώνυμο" αυτό έγκλημα διώκεται αποτελεσματικότερα και χωρίς αντιδράσεις.

Τα Δικαστήρια ενάντια στην αποκάλυψη της (Κυπριακής) Ιστορίας

Σχετικά με τον Αττίλα Ολγκάτ, τον Τούρκο ηθοποιό που εξομολογήθηκε τηλεοπτικώς 10 σκοτωμούς ως φαντάρος στον Τουρκικό στρατό κατά την εισβολή στην Κύπρο το '73...

Πέσαν να τον φάνε, να το δικάσουν ως "εγκληματία πολέμου".
Και πρώτος-πρώτος το ζητάει ο δημοκράτης Αλί Μπρατ με άρθρο το.

Η ποινικοποίηση της ιστορίας εξυπηρετεί την απόκρυψη της αλήθειας, όχι την αποκάλυψή της.
Η ιστορία δεν ερευνάται στα δικαστήρια, αλλά με συνεργασίες τοπικών και απομακρυσμένων επιστημόνων.

Στην πραγματικότητα τέτοιες κινήσεις σφραγίζουν τα στόματα ώστε να μην αμφισβητούν την κρατική εξιστόρηση.
Και από τις 2 πλευρές.
Γιατί εγκλήματα κάνανε και οι Ελληνοκύπριοι στους ανυπεράσπιστους Τουρκοκύπριους χωρικούς.

Πιστεύει κανείς ότι θα βρεθεί *πλέον* κανένας Ελληνοκύπριος να εξομολογηθεί κάτι ανάλογο?

Καμία κάλυψη στον Ένοπλο

Δεν θέλω διαμεσολαβητές για την "επανάσταση".
Δεν θέλω θεωρητικές εξηγήσεις στηριγμένες στις σφαίρες.
Δεν θέλω Ειδικούς της Κοινωνίας και Αντιπρόσωπους της Βίας.
Δεν χρειάζεται να σκοτώσουμε με μεθόδους της νύχτας ώστε να αλλάξουμε τις σχέσεις υποταγής της ημέρας.
Οι σχέσεις αλλάζουν επειδή οι Άνθρωποι το επιθυμούν - και οι εκτελέσεις ακυρώνουν οποιαδήποτε τέτοια επιθυμία.

Το σύνθημα "Βια στη Βια της Εξουσίας" απελευθερώνει όταν το φωνάζουμε σε μια διαδήλωση που μας ψεκάζουν,
και τυφλώνει όταν το χρησιμοποιεί ως δικαιολογία μια ένοπλη οργάνωση.

Στην Ελλάδα έχουμε πολλή εμπειρία από 17Ν και ΕΛΑ ώστε να αντλήσουμε γνώση.
Το θέμα δεν είναι αν τα ένοπλα είχαν δίκιο ή άδικο,
αλλά το ότι όσο δρούσαν, εμείς είχαμε άδικο!
Ακύρωναν έντεχνα όλη τη συλλογική δράση που θα έπρεπε να έχει ανθήσει μετά τη μεταπολίτευση.
Και το περασμένο Δεκέμβρη, η ανθοφορία ξεκίνησε.
Και η ανθοφορία είναι Ζωή.
Η δική μας βία ασκήθηκε ενάντια στη στέρηση της Ζωής, όχι μέσω αυτής.
Οι σφαίρες δηλώνουν εξουσία, είτε κρατικές είτε αντικρατικές, και εμείς σταθήκαμε ενάντιά της.

Η Τρομοκρατία Δεν Μας Σταματά!


(Για το φονικό γάζωμα των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, για το θρασύδειλο χτύπημα στο Γουδί μέσα από το άσυλο)