[1] Στις προηγούμενες εποχές της ιστορίας βρίσκουμε σχεδόν παντού μια πλήρη διαίρεση της κοινωνίας σε διάφορες κλειστές τάζεις, μια πολύτροπη διαβάθμιση των κοινωνικών θέσεων. Στην αρχαία Ρώμη βρίσκουμε πατρίκιους, ιππείς, πληβείους, δούλους. Στο μεσαίωνα φεουδάρχες, υποτελείς, μαστόρους, καλφάδες, δουλοπάροικους κι επιπλέον σε καθεμιά απ' αυτές τις τάξεις βρίσκουμε ξανά ιδιαίτερες διαβαθμίσεις.
[..]
Ωστόσο, η εποχή μας, η εποχή της αστικής τάξης, χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι απλοποίησε τις ταξικές αντιθέσεις. Ολόκληρη η κοινωνία όλο και περισσότερο χωρίζεται σε δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις, που βρίσκονται άμεσα αντιμέτωπες η μια με την άλλη: στην αστική τάξη και το προλεταριάτο.
Υποψιάζομαι πως πολύ γρήγορα οι ιδιοκτήτες της κοινωνίας αντελήφθησαν πως ο Μαρξ είχε δίκιο και προσπάθησαν, και *κατάφεραν* να διασπάσουν αρκετά νωρίς την αναδυόμενη ομογενοποιημένη πόλωση της κοινωνίας.
Σήμερα πλέον έχουμε, κατα αναλογία με την αρχαιότητα και το μεσαίωνα, τους δικούς μας Πατρίκιους, Πληβείους, Ιππείς, Μαστόρους, Καλφάδες και Δουλοπάροικους.
Αυτοί είναι οι Διευθυντές και οι CEOs, οι υπάληλοι γραφείου και χειρονάκτες, οι άνεργοι και οι εποχικοί υπάλληλοι, οι μετανάστες, μικρομαγαζάτορες, οι μηχανικοί και οι επιστήμονες.
Ο ιδανικός χώρος για την εκδήλωση μιας προλετεριακής επανάστασης που περιέγραφε το Μανιφέστο ίσχυσε δηλαδή μόνο οριακά.
Είναι μόνο σε καιρούς Κρίσης σαν την τρέχουσα που η ενισχυμένη κοινωνικη κινητικότητα
(η αυξημένες δηλαδή πιθανότητες των υποκειμένων να αλλάζουν τάξεις)
επιτρέπει ξανά την πόλωση ανάμεσα σε 2 μονο τάξεις,
ανάμεσα στους Έχοντες και τους Μη-Κατέχοντες.
[1] Απ΄το Κομουνιστικο Μανιφέστο.
No comments:
Post a Comment