Τα Ντιμπειτ ως κατάλοιπο της Πολιτικής Αντιπαράθεσης

Αναφερόμαστε συχνά στα Ντιμπέιτ απαξιωτικά, όπως και στις εκλογές στο σύνολό τους,
ως θεσμούς που αναπαράγουν το υπάρχον διασφαλίζοντας την συνέχιση των ανισοτήτων και των αδιεξόδων της κοινωνίας μας.

Σε μια πιο μερική αντιμετώπιση, μήπως όμως μας διαφεύγει ότι τα Ντιμπέιτ, όπως και τα Κοινοβούλια, όντας και τα δύο αναπαραστάσεις μιας πάλης,
* των μονομάχων αρχηγών στη μία περίπτωση,
* των τάξεων στη δεύτερη,
καταφέρνουν μέσω της προφανούς αντιπαράθεσης της ρητορικής τους ικανότητας, να μας προιδεάζουν υπόρρητα, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον για τη ικανότητα των συμμετεχόντων να ελίσσονται ανάμεσα τα μελλοντικά αναπάντεχα και επείγοντα προβλήματα που θα τους ανακύψουν ως αρχηγοί, πλέον, του Κράτους μας?

Δηλαδή διαβεβαιωνόμαστε με κάποιο θεαματικά διεστραμμένο τρόπο πως ο αρχηγός του τάδε κόμματος, και το κόμμα καθεαυτό, έχουν τα προσόντα για να ανταπεξέλθουν σε μία Κρίση, ανεξάρτητα της πολιτικής τους θεώρησης!

Επιπλέον οι θεατές (δηλ. ο λαός), έχοντας κατουσίαν ενστερνιστεί την αμιγώς αναρχκή άποψη πως κάθε κυβερνητικός ρόλος είναι κατουσίαν δεξιός,
και πως η άσκηση μιας κρατικής εξουσίας συνιστά πάντα έναν πόλο συντήρησης,
απορρίπτουν τις αριστερές φανφάρες και υποσχέσεις και κοιτάν κατευθείαν στο ψητό,
στα "αντανακλαστικά" του ηγέτη.

Εξάλλου, σε μία απολιτίκ πολιτική σκηνή όπως η σημερινή, το μόνο νόημα που βρίσκουν οι τηλεθεατές στην εκλογική αντιπαράθεση είναι μήπως διαγνώσουν στους ηγέτες τον εαυτό τους,
να ταυτιστούν δηλαδή μαζί τους και να νιώσουν πως στα μελλοντικά προβλήματα οι δεύτεροι θα αντιδράσουν όπως οι ίδιοι (οι εαυτοί των πρώτων).
Και αφού στο καθεστώς μας δεν περιλαμβάνεται κανένας ουσιαστικός θεσμός ελέγχου της κυβέρνησης, οι ψηφοφόροι-τηλεθεατές επιλέγουν προληπτικά τον ηγέτη που μοιάζει περισσότερο σε αυτούς,
ελπίζοντας πως αυτός θα κάνει τα λιγότερα λάθη και θα αποκλίνει λιγότερο από τις ,ανύπαρκτες εξάλλου, δεσμεύσεις πολιτικής, λόγω ιδιοσυγκρασίας.

Η διαμάχη διεξάγεται πλέον με όρους “πολιτικών” γονιδίων και ψυχαναλυτικών καταβολών, παρά συνειδητών επιλογών και πολιτικού προγράμματος.

Τελικώς υποστηρίζω πως στην θεαματικά ανεστραμμένη, μεσολαβητική-αναθετική, διαμερισματοποιημένη, αλλοτριωτική και απο-πολιτικοποιημένη κοινωνία μας,
το ντιμπέιτ αποτελεί τον εναπομείναντα πυρήνα της όποιας πολιτικής αντιπαράθεσης.
Και καλά θα κανουν οι τηλεθεατές να βρίσκονται εκεί (μπροστά στο το γυαλί).