Όχι άλλο Γεννετικό Κάρβουνο μωρέ!! (ΗΕΚ-293)

Αυτό το viral mail έχει σπασει καθε ρεκορ παραπληροφόρησης!

Ότα το είχα πρώτολάβει έκατσα και διάβασα το ένα και μονάδικο paper που στηρίζεται η υπόθεσή του, αν και το αναφέρει σε 2-3 σημεία με διαφορετικούς τίτλους για περισσότερο μπούγιο.
Όσοι έχετε κάποιες γνώσεις μοριακής βιολογίας θα καταλάβετε την τρυκιμια εν κρανιω των ακροδεξιών Αμερικανών που προωθούν τέτοια θέματά.

Συνταγές μαγειρέματος της ΧΑ

Οι περισσότεροι ξυπνήσαμε απέναντι στη απειλή της ΧΑ μετά από τις εκλογές, όταν είχε αρχίσει ήδη να συμπεριφέρεται σαν κυρίαρχος του αστικού ιστού.  Σαν τυπική αντίδραση των αριστερο-αναρχικών, αρκετοί έγραψαν άρθρα για το πως να αντιμετωπίσουμε την απειλή αυτή.

Εδώ συλλέγω και καταλογογραφώ τις προτάσεις τριών άρθρων, απο αυτά που θεώρησα πως πέτυχαν το στόχο τους:
α) Μιλώντας για (με) τη Χρυσή Αυγή: μερικές πρώτες σκέψεις, της Ντίνας Τζουβάλα (Red Notebook)
β) Κάποιο λάθος κάνουμε με τη Χρυσή Αυγή, του antapoΚΡΙΤΗ (antapocrisis)
γ) Η βία των άκρων και ο φιλελεύθερος πασιφιστής του Κωνσταντίνου Πουλή (Τhe Press Project)

1. Κόψτε τα "κομπλιμέντα" στη ΧΑ (από α και β)

Ξεχνάμε πως αρκετοί παππούδες μας συμπαρατάχτηκαν με τους ναζιστές:  οι Δοσίλογοι και οι Κυβερνητικοί συνεργάτες των Γερμανών.  Επίσης γνωρίζουμε πάνω-κάτω και πως επί Χούντας η πλειοψηφία της κοινωνίας συγκατάνευσε στις εθνικιστικές στριγγλιές των επίγονων των γερμανοτσολάδων.
Είναι αναμενόμενο πως ακόμα και σήμερα θα υπάρχουν αρκετοί φυσικοί και πνευματικοί απόγονοί τους.  Οι οποίοι θα εμφορούνται από παρόμοιες μισαλλόδοξες ιδεολογίες.


Σε αυτούς λοιπόν τους συνειδητούς υποστηριχτές της ΧΑ τα συνθήματα για "το Έπος της Αντίστασης στους Γερμανούς" είναι μάταια. Αντίθετα για αυτούς αποτελούν μια υπενθύμιση της "κόκκινης τρομοκρατίας".  Αντίστοιχα, η επίκληση των εγκλημάτων του Χίτλερ είναι εξίσου μάταιη, αφού εύκολα ξεφεύγουν πετώντας το μπαλάκι στα εγκλήματα του Στάλιν.

Το Δημοψήφισμα του ΓΑΠ από τα Δεξιά καταληγει στ' Αριστερά

(Το κείμενο το έγραψα 3 μέρες μετά την ιδέα του ΓΑΠ για Δημοψήφισμα, το Δεκέμβριο του 2011)
Πριν 1.5 χρόνο είχα υποστηρίξει πως το δίλημμα της Αριστεράς μέσα ή έξω από το ευρώ ήταν πρόωρο, και άσκοπα πολωτικό, αφού μας χωρίζει, αντί να μας ενώνει.  Και κατέληγα πως θα ήταν προτιμότερο να το παρακάμψουμε - δεν είμαστε εμείς που θα το αποφασίσουμε να μας πετάξουν έξω απ' το ευρώ, ας το αφήσουμε αυτό  στους "ιδιοκτήτες" του νομίσματος, εμείς να είμαστε υπεύθυνοι μόνο για το πως θα χειριστούμε το χρέος, και βασικά για την παύση της εξυπηρέτησής του.
Βασικά έλεγα πως η εξέγερση ενάντια στους σχεδιασμούς της κάθε Τρόικας (θα 'πρεπε να) είναι η δική μας στρατηγική.

Αλλά επειδή η ιστορία είναι πουτάνα και ξέρει κι άλλα κόλπα....όπως και το ΠΑΣΟΚ,
ορίστε τώρα, ακριβώς το ίδιο ερώτημα μπροστά μας, φαρδύ-πλατύ με τη μορφή δημοψηφίσματος αυτή τη φορά..

Πως και Γιατι πάψαμε να νιώθουμε Εργατες

Η συλλογικότητα του Sarajevo εγραψε ξανα  μια καλή ανάλυση, που αυτή τη φορά εξηγούνε πως, κατά την άποψή τους, η παγκόσμια ιστορία και το ελληνικό ΠΑΣΟΚ "συνωμότησαν" το '80 και το '90  για να μας κάνουνε όλους να νιώθουμε Αφεντικά:
  (Κοκκινη Γωνιά, sarajevo) Υπάρχει εργατική τάξη; κι αν "ναι" τι κάνει;

Πρόκειται για ένα ταξικό άρθρο χωρίς όμως τις μαρξιστικές αγκυλώσεις που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια.

Αξίζει να διαβαστεί για να εχουμε μια κοινή αντίληψη του τι σημαίνει "ταξική αλληλεγγύη" ή του ποιος είναι ο "ταξικός αντίπαλος".