Alice, Bob και Charlie με τακούνια!

Οι βασικοί ήρωες της ιστορίας είναι δύο φίλοι, η Alice και ο Bob.

Ο Βοβ πιστεύει ότι δεν είναι κακό οι κοπέλες εκτός από μακιγιάζ(καφές, τσιγάρα και αλκοόλ) να φοράνε, που και που, τακούνια(φούντα) και μάσκαρα(πρέζα).
Φυσικά τα τακούνια και η μάσκαρα είναι απαγορευμένα από καιρό, και όσες το κάνουν στιγματίζονται!
Η Alice είναι μια καθώς πρέπει κοπέλα που αντιδρά έντονα στις ανήθικες προτάσεις του Bob...


Bob: Οταν βλέπω τα ψηλά τακούνια φτιάχνομαι...

Alice: Το φυσικό ύψος είναι πιο αυθεντικό και ταιριάζει και στην παράδοσή μας, γιατι να βάλεις κάτι ακόμη?

Bob: Μα το θέμα μας δεν είναι αν εσύ δεν θέλεις να βάζεις τακούνια, αλλά το γιατί πρέπει να σε κλείνουν φυλακή αν τα φορας.

Alice: Τα τακούνια καταστρέφουν τη μέση, βιάζουν τη σώμα, και καθημερινά βλέπουμε γυναίκες με διαστρέματα από τακούνια.

Bob: Μα στραμπουλάν τα πόδια τους επειδή τα φτιάνουν Αλβανοί τσαγκάρηδες!
Ξέρεις οτι στην ευρώπη πουλάνε ειδικά ορθοπαιδικά τακούνια(skung) που σου δίνουν περισσότερο ύψος με λιγότερες συνέπειες?

Alice: Στην ευρώπη, αν θες να μάθεις, όλοι τώρα το γύρισαν στα flat παπούτσια που είναι πιο υγιεινά!
Και στο Αμστερνταμ, όπου πειραματίστηκαν με την ελεύθερη πώληση τακουνιών, το πείραμα απέτυχε!

Bob: Ναι αλλά ακόμη δεν απαγορεύεται να τα φοράς, ούτε σε κλείνουν φυλακή για μερικούς πόντους τακουνιού!
Και γιατί λές ότι απέτυχε?
Ακόμη υπάρχουν τακουνάδικα!

Alice: Ναι, και στις περιοχές όπου γίνεται το εμπόριο δεν μπορείς να περπατησεις από φόβο μην σε βιάσουνε.
Αν φοράς και τακούνια δε...ε, τότε πας γυρεύοντας!

Bob: Μα αυτά είναι συνέπεια του τακουνο-τουρισμού και των απαγορεύσεων στις χώρες προέλευσης των τουριστών αυτών.

Alice: Ναι, ε? Για αυτό καταλήγουν όλες τους να γυρνάνε σαν λατέρνες που δεν βλέπουν που πατάνε από τη μάσκαρα!
Η κοινωνία τους είναι έκφυλη.

Bob: Καταρχήν, μην βγάζεις συμπεράσματα για όλη τους Ολλανδούς από το κέντρο του Αμστερνταμ.
Είναι σαν να βγάζεις συμπέρασμα για τους Αθηναίους με μια επίσκεψη στα στενά της Αθηνάς όταν πέφτει το σκοτάδι.

Κατα δεύτερο, τα τακούνια δεν οδηγούν υποχρεωτικά στην μάσκαρα!
Είναι σαν να λές ότι το κραγιόν οδηγεί στα στα τακούνια επειδή όσες φόρεσαν τακούνια ξεκίνησαν από κραγιόν

Και κατα τρίτον, οι δικές μας "βλεφαριτζούδες" δεν βλέπουνε που πατάνε γιατί στην Ολλανδία η μάσκαρα που χρησιμοποιούνε είναι καλύτερης ποιότητας.
Υπάρχουν ειδικά εργαστήρια που μπορείς να πάς και να ελέγξεις την μάσκαρα που αγόρασες χωρίς να σε ρωτήσουν που τη βρήκες και να σου πουν αν έχει μόλυβδο, πόσο κάνει να βάζεις...

Alice: Σιγά μην μας πουλάει και το κράτος την μάσκαρά!
Αυτό είναι συνταγή για να γίνουμε όλες καριόλες!

Bob: Η λέξη "καριόλα" που χρησιμοποιείς είναι ηθικός αφορισμός που προκύπτει εν μέρη και από την απαγόρευση των φτιασιδιών!
Έχεις βγεί ποτέ με μια "καριόλα" να δεις αν είναι αληθινό κορίτσι?
Αν διατηρεί αληθινές τις σχέσεις της?
Αν έχει όνειρα που στράβωσαν?

Alice: Όχι, δεν χρειάζεται, βλέπω όλες αυτές που ξεπουλιούνται στην Ομόνοια για να εξασφαλίσουν τη μάσκαρα της ημέρας!
Και να σου πω και κάτι άλλο?
Και εγώ να τα φόραγα αυτά τα πράγματα, το πιο πιθανό είναι να με ερωτευώσουνα παράφορα επειδή θα σε εντυπωσίαζα!
Και όλοι μας ξέρουμε που καταλήγει ο παράφορος έρωτας...παράνοια, αυτοκτονίες, κλοπές...

Bob: Όχι!
Δεν ξέρουμε, και μάλιστα εγώ εχω ερωτευτεί παράφορα και τη γλύτωσα!

Alice: Ναι αλλα υπάρχουν και τα αφροδίσια...

Bob: Αυτά είναι συνέπειες της παρανομίας.
Αν υπάρχει ενημέρωση και χρησιμοποιούμε προφυλακτικά, όλα αυτά θα είναι αφάλη και μάλιστα όμορφα.

Alice: Έχουμε τελείως διαφορετική άποψη στο θέμα. Μα τελείως διαφορετική!

Bob: Αυτό δεν είναι υποχρεωτικά κακό.
Αλλά εντάξει για τη μάσκαρα, που στην τελική δεν είναι φυσικό προϊόν.
Για τα τακούνια?
Γιατί να μην μπορεί ο καθένας να φτιάχνει τα τακούνια που θέλει και να τα φοράει ή να τα δωρίζει στην φίλη του?
Έτσι δεν θα εξαρτώμαστε από τους Αλβανούς τσαγκάρηδες.

Alice: Γιατί όλη μέρα θα καθόμαστε σπίτι και θα σκαλίζουμε τακούνια.
Και μετά θα βγαίνουμε το βράδυ και θα κουνάμε τον κώλο μας σαν παντιέρες για να χτυπήσουμε το θύμα μας.
Άσε που αν οδηγείς με τακούνια προκαλείς θανατηφόρα ατυχήματα!

Bob: Έχεις δοκιμάσει ποτέ να οδηγήσεις με τακούνια?

Alice: Όχι, ούτε που το διανοούμαι!

Bob: Κοίτα, χρειάζεται υπευθυνότητα, αλλα στην τελική άμέσως θα καταλάβεις ότι χρειάζεται να οδηγείς πιο αργά και προσεκτικα.
Ενώ αντίθετα, οταν βάφεσαι και σε κοιτάνε τ' αγόρια από τα άλλα αμάξια είναι πολύ πιο επικίνδυνο να κάνεις απροσεξία, και μάλιστα τρέχοντας με μεγαλύτερη ταχύτητα για τί αποκτάς μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση!

Αλήθεια, δεν σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να δοκιμάσεις έστω και μία φορά?

Alice: Όχι. Φοβάμαι και μη με πιάσουνε.

Bob: Ούτε στα κρυφά, έτσι για την εμπειρία?
Εγώ με τη κοπέλα μου το απολαμβάνουμε.
Περνά από μπροστά μου με διαφορετικά ζευγάρια κάθε φορά και εγώ της σφυρίζω δήθεν πως της κάνω καμακι.
Έπειτα ξεσπάμε στα γέλια!

Alice: Αλήθεια? Και δεν είναι επικίνδυνο μην εθιστείτε?

Bob: Μα δεν υπάρχει σωματικός εθισμός στα τακούνια!
Ενώ αντίθετα, τα Lipozan δεν μπορείς να τα σταματήσεις ύστερα απο μακροχρόνια χρήση γιατί δένεσαι με τη γεύση τους.
Και σκέψου ότι τα Lipozan είναι νόμιμα!

Αλλά γενικότερα, το θέμα δεν είναι ιατρικό.
Πολλές ουσίες έχουν σωματική εξάρτηση, και ακόμη περισσότερες ψυχική!
Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να απαγορευτούν!

Ιδαίτερα αν σκεφτείς τι συνέπειες έχει για μια κοινωνία μια δια νόμου απαγόρευση αυτού του είδους!

Φυλακίσεις, καταστροφή υπολήψεων, διασπορά φόβου, κυκλώματα, διαφθορά, μαφία,
και συν της άλλης εχεις και τα "τσαγκαράκια" που για να αγοράσουν για πάρτη τους τακούνια, σπρώχνουν σκάρτα τακούνια όπου βρούν!

Τελικά ο Bob πείθει την Alice να δοκιμάσει τα τακούνια, και ξεκινάνε να παίζουνε ερωτικά αλλα χωρίς να ξεπερνάνε ποτέ τα φιλικά όρια.
Εκείνη τη στιγμή μπαίνει ο Charlie, ο οποίος είναι και ο προμηθευτής του Bob σε τακούνια και τους βλέπει να παίζουν.

Αμέσως μπαίνει στο κόλπο και αρχίζουν να διασκεδάζουν χαλαρωτικά και οι τρείς, χωρίς να χάνει την ευκαιρία στα διαλλέιματα, ο "έμπειρος" Charlie με έξυπνες παρατηρήσεις να βγάζει από το κεφάλι της Alice όλα αυτά που της είχαν φορτώσει με φόβο οι γονείς και το περιβάλλον της.

Αλλα η συνέχεια δεν θα είναι το ίδιο ευχάριστη...


Και ούτε την έχω γράψει ακόμη