Πως και Γιατι πάψαμε να νιώθουμε Εργατες

Η συλλογικότητα του Sarajevo εγραψε ξανα  μια καλή ανάλυση, που αυτή τη φορά εξηγούνε πως, κατά την άποψή τους, η παγκόσμια ιστορία και το ελληνικό ΠΑΣΟΚ "συνωμότησαν" το '80 και το '90  για να μας κάνουνε όλους να νιώθουμε Αφεντικά:
  (Κοκκινη Γωνιά, sarajevo) Υπάρχει εργατική τάξη; κι αν "ναι" τι κάνει;

Πρόκειται για ένα ταξικό άρθρο χωρίς όμως τις μαρξιστικές αγκυλώσεις που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια.

Αξίζει να διαβαστεί για να εχουμε μια κοινή αντίληψη του τι σημαίνει "ταξική αλληλεγγύη" ή του ποιος είναι ο "ταξικός αντίπαλος".

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Δεν ξεκινάει με τους ορισμούς των λέξεων "Αστός" ή "Εργάτης".

* Αντίθετα, αναφέρεται στις ιστορικές ζυμώσεις της "αλλαγής" του '81, η οποίες μαζί με φιλολαϊκά μέτρα (ΕΣΥ, Ασφάλεια, ποιότητα ζωής των εργαζομένων)

μας έδωσαν το αίσθημα του "τέλους της ιστορίας", πως νικήσαμε.

* Αναφέρει πως η παγκοσμοιοποίηση του κεφαλαιου(outsourcing) μείωσε τα εργοστάσια. 

* και πως η μετανάστευση έφερε εργάτες β' διαλογής για να επανδρώσουν τους υπάρχοντες εργατικούς ρόλους στις υπηρεσίες, η οποίες και πολλαπλασιάστηκαν.

* Επίσης αναφέρει πως από το '50 και έπειτα, με την είσοδο των γυναικών στην εργασία, το εργατικό δυναμικό διπλασιάστηκε.

Συνολικά βλέπουμε τα τελευταία 50 χρόνια το εργατικό δυναμικό να 3πλασιάζεται και να κατακερματίζεται, 

ενώ τα αφεντικά μειώνονται σε αριθμό και αυξάνουν την ισχύ και την θωράκισή τους.

Φτάνουμε έτσι στην κοινωνία του 1%.

Παρόλαυτά, μέχρι να έρθει η Κρίση, νομίζαμε πως είμασταν και εμείς μικροι Καπιταλιστές που κερδοσκοπούσαμε, πουλώντας τους εαυτούς μας.

Και σε αυτό βοήθησε και ο πληθωρισμος των πτυχίων μας.  Και η "αποστείρωση" των εργασιών μας, το ότι δουλεύαμε σε γραφείο δηλαδή.

Και ότι το αφεντικό μας, αν είχαμε, ήταν κι αυτός εργάτης.

Λίγο μεγάλο, και γιαυτό προσπάθησα να καταγράψω τα δικά μου κύρια σημεία.
Αξίζει όμως να το διαβάσετε γιατί του καθενός η εξοικείωση με το θέμα είναι διαφορετική, άρα και τα πορίσματα.