Η επίσημη εξήγηση είναι πως μόλις μερικοί ευαισθητούληδες σαν και μένα βλέπουν μια καλύτερη και ομορφότερη Γη, την Πανδώρα του Avatar, μετά αρχίζει και τους φαίνεται η δική μας ζωή στον πλανήτη πολύ ηλίθια για να τους "αρκεί", και πέφτουν σε κατάθλιψη:
http://www.cnn.com/2010/SHOWBIZ/Movies/01/11/avatar.movie.blues/index.html
Εγώ αντίθετα πιστεύω πως ευθύνεται το 3D.
Η διαδικασία προσαρμογής του ματιού στο τεχνητό 3D των σινεμάδων,
όπως συνέβαινε παλιότερα και με τα τυπωμένα 3D των επαναλαμβανόμενων patterns,
απαιτεί την ενεργοποίηση *νέων* νευρωνικών καναλιών του οπτικού κέντρου ώστε ο μηχανισμός εστίασης των φακών να λειτουργεί ανεξάρτητα από τον μηχανισμό προσήλωσης των οφθαλμών.
Τα νέα νευρικά κανάλια αυτά μας κάνουν πιο δεκτικούς στις νέες εμπειρίες και σε συνδυασμό με το όντως έντονα όμορφο ερέθισμα του Avatar μοιάζει όπως το να βιώνεις μια κάποια εξωσωματική εμπειρία - χωρίς όμως να συμβαίνει αυτό.
Αργότερα, αυτή η πρωτόγνωρη αίσθηση σου λείπει όπως θα σου 'λειπε η κόκα την επόμενη μέρα.
Πάντως προχθές το βράδυ που έπεφτα να κοιμηθώ μόλις το είχα δει αισθανόμουν περίεργα - πχ άκουγα το περιβάλλον γύρω μου «μέσα από το κρανίο μου», έχοντας μια παράξενη συνείδηση του σώματός μου σαν αυτό να περιτριγυρίζει το σώμα μου.
No comments:
Post a Comment