Ενώ τα διάφορα κυβερνητικα στρατιωτάκια και λαμόγια αυτοκτονούν το ένα μετά το άλλο στην υπόθεση Ζαχόπουλου, αυτό που δεν έχω ακούσει από κανένα είναι να κρίνει την πράξη της αυτοκτονίας ως λύση στο εικαζόμενα διλήματα που αντιμετωπίζουν οι παρολίγον αυτόχειρες.
Συγκεκριμένα, όλοι ψελίζουν ότι "...δεν είναι δυνατόν ο Ζ. να αυτοκτόνησε μόνο για μια videoκασέτα με πορνό...", και δεν διανοούνται ότι μια αυθεντικά "συντηρητική" ψυχοσύνθεση ενδέχεται και να αυτοκτονήσει και εξαιτίας αυτού!
Απλά θυμίζω ότι ο Παπανδρέου, πριν 20 χρόνια, οταν βγαίναν οι φωτογραφίες με τα ξέχυλα βυζιά της Μιμής στα περίπτερα, επέλεξε να την καλέσει να σταθεί ισότιμα δίπλα του στο δημόσιο χώρο, χτυπωντας τα πουριτανικά ταμπού της ελληνικής κοινωνίας.
Σήμερα προφανώς τα κυβερνητικά στρατιωτάκια δεν έχουν το πάθος να αγωνισθούν και να δημιουργήσουν τον ευατό και την ηθική τους και να επωμισθούν τις ευθύνες, αλλα επιλέγουν να επωμισθούν την "καθώς πρέπει" συμπεριφορά ώστε να έχουν ένα - έστω και ετερογενή - μπούσουλα, άξιο για να πεθάνουν (πουριτανισμός).
Όμως όταν η πραξη της αυτοκτονίας δεν προέρχεται από την τελική απάντηση στο πρωταρχικό ερώτημα της ύπαρξης, συχνά είναι μια ακραία πράξη αυτομαστίγωσης, δηλαδή μια κεκαλυμένη απόπειρα εξαγνισμού για τα λάθη που διέπρεξε το υποκείμενο, νοθεύοντας το αίσθημα της ευθύνης με τη συγχώρεση.
Στο βαθμό που ισχύουν τα παραπάνω για τους αυτόχειρες, ανάλογα τους αποδίδω και την κρίση μου.
ΥΓ(κυριολεκτικά): Η απόπειρα μιας ψυχολόγου(Τσαλίκογλου) να εξηγήσει τα φαινόμενα υπολείπεται σε διεισδυτικότητα, πάθος και τόλμη στην κοινωνική ανάλυση, κατί που βλέπω συχνά σε επιστήμονες με αντικείμενο συναφές της Πολιτικής.
No comments:
Post a Comment