Τα Ζωνιανά σε σχέση με την καλλιέργεια Χασίς και τη Λεβεντιά των Όπλων

Μάλλον αντιδρούμε μυωπικά και πουριτανικά στο πρόβλημα των Ζωνιανών (του Μυλοποτάμου γενικότερα), όπως και σε όλα τα επείγοντα και αναπάντεχα που αντιμετωπίζουμε στην οργανωμένη εθνική οντότητά μας (χώρα).

Κάνω μόνο δύο παρατηρήσεις που έχουν παραπέσει από την κοινή αντίληψη:

* Το πρόβλημα δεν είναι η καλλιέργεια χασίς!
Στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης επιτρέπεται η καλλιέργεια για προσωπική χρήση και παρόλα αυτά δεν καταρρεύσαν οι κοινωνικές δομές ή τα φαντασιακά (κράτος, αστυνομία, θεσμοί, νόμοι, σχέσεις φιλίας και γειτονίας).

Πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η κοκαΐνη, αφού πρόκειται για εισαγόμενο προϊόν, με εκρηκτικά μεγαλύτερο κέρδος που απαιτεί σημαντικά αρχικά κεφάλαια (με ότι αυτό συνεπάγεται για την συμπεριφορά όσων επιχειρούν μαζί της). Το εμπόριό της όντως μπορεί να γεννήσει μαφιόζικες οργανώσεις (με πολιτική κάλυψη ή κοινωνική ανοχή λόγω χρήματος).

* Το πρόβλημα της οπλοφορίας στην Κρήτη έχει ξεφύγει.
Αν ζούσαμε στην Αμερική όπου το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού κατέχει όπλο, θα το σκεφτόμουνα διαφορετικά.

Στην Ελλάδα όμως, όπου θα θέλαμε ακόμη και η αστυνομία να μην οπλοφορεί, θεωρώ τις κρητικές συνήθεις έντονα αντικοινωνικές!

Αν θέλουνε να κρατήσουν την παράδοσή τους και τον οπλισμό τους (για να μην αφήσουνε κανένα "Γερμανό" να περάσει, όπως αρέσκονται να λένε), ας μην σπεύδουν να τα εμφανίζουν με την πρώτη αφορμή στον κάθε άοπλο διπλανό τους που θα τους πάει κόντρα.

Αυτό δεν είναι λεβεντιά. Στην υπόλοιπη χώρα, περί λεβεντιάς ισχύει μάλλον του Βαμβακάρη ο στίχος:

Ρε μάγκα το μαχαίρι σου
για να το κο(ν)σουμάρεις,
πρέπει να έχεις στην ψυχή, φιγουρατζή,
καρδιά για να το βγάλεις!